Ocena wybranych parametrów antropometrycznych i biochemicznych u pacjentek z przewlekłym autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy ze szczególnym uwzględnieniem nowego wskaźnika VAI — doniesienie wstępne. Część I

Streszczenie

WSTĘP: Choroba Hashimoto (przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy) to powszechnie występujące zaburzenie funkcjonowania gruczołu tarczowego o podłożu autoimmunologicznym o nieznanej etiologii. Celem pracy było określenie użyteczności nowego wskaźnika antropometrycznego VAI w porównaniu ze wskaźnikami standardowo używanymi w praktyce: WHR, WHtR wśród pacjentek z autoimmunologicznym zapaleniem gruczołu tarczowego. MATERIAŁ I METODY: Badanie przeprowadzono u 34 pacjentek z przewlekłym autoimmunologicznym zapaleniem gruczołu tarczowego hospitalizowanych na Oddziale Endokrynologii Szpitala Miejskiego w Piekarach Śląskich. Do oceny ryzyka kardiometabolicznego wykorzystano wskaźniki antropometryczne: WHR oraz WHtR, a także omawiany w pracy wskaźnik VAI. Oceniono również parametry biochemiczne: stężenie TSH, fT3, fT4, anty-TPO, cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji LDL i HDL oraz triglicerydów. Przyjęto poziom istotności α = 0,05. WYNIKI: U 82% osób wykazano wartości TSH mieszczące się w granicy normy; pomimo wyrównania hormonalnego u większości pacjentek średnie BMI badanej grupy wynosiło 27,71 ± 7,26 (mediana 24,85) kg/m². Nadwagę wykazano u 12% pacjentek, a otyłość u 35% pacjentek. Podwyższone ryzyko metaboliczne stwierdzono u 50% badanych kobiet za pomocą wskaźnika WHR, u 56% pacjentek za pomocą wskaźnika WHtR, natomiast wskaźnik VAI wykazał występowanie dysfunkcji wisceralnej tkanki tłuszczowej u 32% kobiet. Wśród badanych pacjentek VAI najsilniej korelował ze wskaźnikiem WHR R’ = 0,62, p < 0,01 oraz ze wskaźnikiem WHtR R’ = 0,59, p < 0,01. Z kolei WHtR najsilniej korelował (R’ = 0,90, p < 0,01) z procentową zawartością tkanki tłuszczowej w porównaniu do wskaźnika VAI (R’ = 0,44, p < 0,01) oraz WHR (R’ = 0,7, p < 0,01). WNIOSKI: Wskaźniki, takie jak WHR i WHtR, są prostymi narzędziami, które mogą być bardzo pomocne w ocenie ryzyka metabolicznego. Równie interesujący wydaje się nowy wskaźnik VAI, który zdaniem jego autorów nadaje się do oceny ryzyka dysfunkcji wisceralnej tkanki tłuszczowej wśród pacjentów ze schorzeniami endokrynologicznymi.