Nadciśnienie tętnicze u osób w podeszłym wieku — zasady postępowania

Streszczenie

Na przełomie XX i XXI wieku nadciśnienie tętnicze (NT) jest jednym z czołowych problemów epidemiologicznych populacji Polski. Występowanie NT w sposób istotny koreluje z wiekiem chorych. W badaniu NATPOL III Plus w podgrupie osób po 59. roku życia rozpowszechnienie nadciśnienia tętniczego określono na 57,5%. Skuteczność terapii hipotensyjnej w pier wszej połowie pierwszej dekady XXI wieku w Polsce była bardzo mała. Odpowiednią kontrolę ciśnienia tętniczego udało się uzyskać tylko u 5−15% pacjentów . Wynik badania SOPKARD przeprowadzonego w latach 1999−2009 wykazał pozytywne trendy w redukcji klasycznych czynników ryzyka chorób układu krążenia oraz istotny statystycznie wzrost prawidłowej kontroli BP u osób chor ujących na NT (12% w 1999 roku v. 31% w 2009 roku). Powyższa poprawa efektów leczenia nadciśnienia tętniczego w Polsce jest skutkiem wzrostu skuteczności terapii hipotensyjnej u osób w wieku podeszłym. Jest to wynikiem ulepszenia profilaktyki pierwotnej, większego zrozumienia patofizjologii NT u osób starszych, między innymi zjawiska „krzywej J” oraz znacznej poprawy skuteczności farmakoterapii. W ciągu ostatnich kilku lat przeprowadzono liczne badania na skalę światową, które dostarczyły istotnych dowodów umożliwiających dobranie optymalnej farmakoterapii dla osób starszych z nadciśnieniem tętniczym. Wyniki tych badań uzyskały przełożenie na najnowsze polskie i światowe rekomendacje odnośnie leczenia hipotensyjnego w tej grupie wiekowej pacjentów, szczególnie narażonych na groźne powikłania NT oraz skutki polipragmazji.