Ból neuropatyczny stanowi duże wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Pomimo znacznego postępu w zakresie poznania jego mechanizmów i wielu badań oceniających skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leków w bólu neuropatycznym jego leczenie jest nadal trudne. W praktyce rozpoznawany jest rzadziej niż w badaniach epidemiologicznych, a u wielu chorych nie udaje się osiągnąć satysfakcjonującego wyniku leczenia. Rozpoznanie bólu neuropatycznego może być ustalone na podstawie wywiadu i badania przedmiotowego, ze szczególnym uwzględnieniem zaburzeń czucia. Do najczęstszych i najlepiej poznanych zespołów obwodowego bólu neuropatycznego zalicza się bolesną neuropatię cukrzycową, neuralgię trójdzielną i popółpaścową. Lekami pierwszego wyboru w farmakologicznym leczeniu bólu neuropatycznego są: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny, gabapentyna, pregabalina, opioidy i lidokaina w plastrach. W ostatnich latach ukazały się szczegółowe rekomendacje dotyczące leczenia bolesnej polineuropatii cukrzycowej opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne, Europejską Federację Towarzystw Neurologicznej, Amerykańską Akademię Neurologii i wielospecjalistyczną grupę ekspertów europejskich i amerykańskich (the Toronto Consensus Panel on Diabetic Neuropathy). Zalecają one w tej neuropatii stosowanie TLPD, a2-d ligandów kanału wapniowego i SNRI, jako leków pierwszego wyboru. Autorzy wytycznych zgodnie podkreślają, że leczenie neuropatii cukrzycowej jest trudne, a zadowalający efekt analgetyczny udaje się uzyskać zaledwie u około 50% chorych.