Czy chory z zaawansowaną niewydolnością serca zasługuje na opiekę paliatywną?

Abstract

Hinton, publikując w 1963 roku artykuł o cierpieniu towarzyszącym umieraniu, bynajmniej nie ograniczył swoich spostrzeżeń do chorych cierpiących na schorzenia onkologiczne. W pracy pojawia się wręcz stwierdzenie, że cierpienie pacjentów umierających z powodu niewydolności serca czy nerek jest większe niż osób w terminalnym okresie choroby nowotworowej [1]. W Wielkiej Brytanii artykuł ten zainspirował rozwój ruchów charytatywnych obejmujących opieką pacjentów onkologicznych. Dlatego też medycynę paliatywną wiąże się z osobami umierającymi z powodu choroby nowotworowej. Dopiero prawie pół wieku od daty publikacji pracy Hiltona odkrywa się po raz drugi zapominaną część przesłania autora artykułu, by zdać sobie sprawę z faktu, iż nie określona choroba, a cierpienie daje umierającemu człowiekowi prawo do wołania o pomoc. Rozwój współczesnej medycyny paliatywnej opiera się na opiece nad pacjentami onkologicznymi, dlatego mimo że celem niniejszego artykułu jest zwrócenie uwagi na pacjentów niechorujących na nowotwory, nie sposób ustrzec się odnoszenia ich problemów do pacjentów onkologicznych.