Opis przypadku dotyczy pacjentki lat 53, po przebytej w marcu 2021 roku implantacji stymulatora serca typu DDD z powodu napadowego bloku przedsionkowo-komorowego III stopnia z zespołami MAS, z niewydolnością serca z łagodnie obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF, left ventricle ejection
fraction) serca (HFmrEF, heart failure with mildly reduced ejection fraction), z ponad rocznym wywiadem duszności wysiłkowej w III stadium według NYHA. W badaniu echokardiograficznym (ECHO) przed implantacją stymulatora serca LVEF wynosiła 60%. W kolejnych badaniach ECHO notowano obniżenie LVEF do 40%. W scyntygrafii wysiłkowej serca (luty 2022) stwierdzono nieodwracalny ubytek perfuzji w obrębie koniuszka, a także przykoniuszkowych segmentów ściany przedniej, przegrody i ściany dolno-przegrodowej (obszar odpowiadał ok. 21% powierzchni lewej komory). W spoczynku LVEF wynosiła 42% a podczas wysiłku 43%. W koronarografii (lipiec 2022) stwierdzono obecność przyściennych zmian miażdżycowych w tętnicach wieńcowych. Wdrożono pełne leczenie farmakologiczne niewydolności serca.

Chora została przyjęta planowo w celu kwalifikacji do rozbudowy układu stymulującego serce do terapii resynchoronizującej. W badaniu ECHO potwierdzono łagodnie obniżoną LVEF do 41%, asynchronię skurczu ścian lewej komory, bez cech istotnej wady zastawkowej. W badaniach laboratoryjnych stwierdzono nieznacznie podwyższone stężenie N-końcowego fragmentu (pro) peptydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP) (238 pg/ml). Dokładana analiza stanu pacjentki, wyników przeprowadzonej diagnostyki oraz badań laboratoryjnych nie stanowiła spójnego obrazu klinicznego, co skłoniło do pogłębienia diagnostyki obrazowej
płuc. Angio-TK wykazało przywnękowe zmiany w obu płucach, mogące sugerować sarkoidozę, proces zapalny lub zmiany przerzutowe. Pacjentka została skierowana na pilną diagnostykę pulmonologiczną.

U opisywanej chorej, zarówno przewlekła prawokomorowa stymulacja serca, jak i sarkoidoza serca mogły być przyczynami ubytku perfuzji mięśnia sercowego oraz obniżenia LVEF. Postępujący rozwój elektrofizjologii spowodował poprawę dostępności do implantacji urządzeń do stymulacji serca, ale niektóre sytuacje kliniczne wymagają pogłębionej diagnostyki oraz bardziej wnikliwej analizy, szczególnie przed rozszerzeniem układu stymulującego.