Obniżanie stężenia LDL-C jest niezwykle istotnym elementem prewencji miażdżycowej choroby sercowo-naczyniowej, która stanowi główną przyczynę zgonów na świecie. Pomimo szeroko dostępnych efektywnych leków hipolipemizujących cele leczenia są rzadko osiągane. Powodem tego jest inercja terapeutyczna, niechęć pacjenta do statyn oraz niska adherencja. Przełom w terapii hipolipemizującej mogą stanowić leki będące syntetycznymi siRNA. Jeden z siRNA, inklisiran interferuje z mRNA białka PCSK9 zwiększając ilość receptorów dla LDL-C na powierzchni wątroby. Wyniki badań ORION wykazały, że obniża długotrwale stężenie LDL-C o około 50% przy bardzo dobrym profilu bezpieczeństwa. Schemat dawkowania raz na 6 miesięcy w terapii podtrzymującej oraz podanie podskórnie w iniekcji wyłącznie przez personel medyczny dają nadzieję na znaczną poprawę adherencji. Toczące się badanie VICTORION ma na celu potwierdzenie skuteczności inklisiranu w zapobieganiu incydentom sercowo-naczyniowym. Aktualne rekomendacje polskich grup eksperckich wskazują, iż można rozważyć zastosowanie inklisiranu u pacjentów z FH i ASCVD nieosiągających celu terapii, pomimo maksymalnej terapii statyną z ezetimibem oraz u osób nie tolerujących statyn. Ciekawym i godnym uwagi wskazaniem jest możliwość włączenia tego leku u osób bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego, którzy nie przestrzegają zaleconego leczenia hipolipemizującego lub nie wyrażają zgody na to leczenie. Inklisiran może też znaleźć zastosowanie u pacjentów ekstremalnie wysokiego ryzyka wymagających jeszcze niższych celów dla LDL-C: po co najmniej 2 incydentach sercowo-naczyniowych w ciągu 2 lat, z wielopoziomową miażdżycą czy wielonaczyniową chorobą wieńcową.