Zwężenie tętnicy podobojczykowej

Streszczenie

Zwężenie tętnicy podobojczykowej może powodować objawy wysiłkowego niedokrwienia kończyny górnej, niewydolności kręgowo-podstawnej, a u pacjentów po pomostowaniu aortalno-wieńcowym z użyciem tętnicy piersiowej wewnętrznej również stenokardię. Do rozwoju objawów dochodzi u < 10% chorych. Pozostali, dzięki obecności wydolnego krążenia obocznego, pozostają bezobjawowi. Częstość objawów jest skorelowana z różnicą skurczowego ciśnienia tętniczego krwi pomiędzy ramionami. Obecność objawowego zwężenia jest wskazaniem do rewaskularyzacji, najczęściej metodą przezskórną, która charakteryzuje się wysoką skutecznością, zwłaszcza w przypadku zwężeń, przy relatywnie niskim ryzyku powikłań. Objawy niedokrwienia kończyny górnej i podkradania wieńcowego ustępują u prawie wszystkich chorych po skutecznej rewaskularyzacji przezskórnej, a objawy niewydolności kręgowo-podstawnej u blisko 75% pacjentów. Odsetek 5-letniego przeżycia z utrzymanym efektem zabiegu sięga 80%. Restenozę można wykryć na podstawie oceny klinicznej i badania ultrasonograficznego, a jeśli wystąpi, można ją leczyć ponowną procedurą przezskórną. Na ryzyko restenozy wpływa implantacja ≥2 stentów w jedną zmianę, wszczepienie stentów o małej średnicy, zabieg w obrębie pnia ramienno-głowowego, towarzyszące zwężenie tętnicy szyjnej lub kręgowej, podwyższone markery stanu zapalnego oraz młodszy wiek chorych. Ryzyko nawrotu zwężenia rozciąga się na wiele lat po interwencji. U większości chorych z objawowym zwężeniem tętnicy podobojczykowej współwystępują istotne zmiany miażdżycowe w innych ważnych obszarach tętniczych, w tym u ponad połowy w tętnicach wieńcowych, a u 40% w tętnicach szyjnych. Podwyższone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych obserwowane u pacjentów ze zwężeniem tętnicy podobojczykowej po rewaskularyzacji przezskórnej jest związane ze współistniejącą miażdżycą tętnic wieńcowych i mózgowych oraz podwyższonymi markerami stanu zapalnego.