Białko ST-2 — nowy biomarker w niewydolności serca

Streszczenie

Peptydy natriuretyczne wciąż pozostają złotym standardem wśród markerów prognostycznych u chorych z niewydolnością serca (NS). W ostatnich latach mamy coraz więcej doniesień dotyczących białka ST-2 — nowego biomarkera, który ma szanse poprawić ocenę rokowniczą w tej grupie pacjentów. ST-2 jest receptorem dla IL-33 (Interleukin 33) i pełni istotną rolę w procesie włóknienia mięśnia sercowego. ST-2 wstępuje w dwóch izoformach: przezbłonowej (ST2L) oraz rozpuszczonej w osoczu (sST-2). W modelach eksperymentalnych interakcja między IL33 a ST2L wywierała korzystny wpływ na mięsień sercowy, zapobiegając włóknieniu oraz apoptozie kardiomiocytów. Z kolei sST2 wiąże IL-33, antagonizując tym samym korzystny efekt interakcji IL-33/ST2L. Wyniki badań wskazują, że u pacjentów z ostrą zdekompresowaną NS stężenie sST2 w osoczu pozwala wiarygodnie prognozować zarówno krótko jak i długoterminowe ryzyko wystąpienia niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Podwyższone stężenie sST2 wiąże się również z większym ryzykiem zgonu, zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz rozwojem objawów NS u pacjentów z potwierdzoną chorobą wieńcową. Obecnie pomiar stężenia sST-2 jest także użytecznym narzędziem w stratyfikacji ryzyka u pacjentów z przewlekłą NS, uzupełniając wartość prognostyczną peptydów natriuretycznych. Białko ST-2 wydaje się być niezwykle obiecującym wskaźnikiem, niemniej jednak poznanie jego pełnej wartości diagnostyczno-prognostycznej będzie wymagało dalszych badań.