Nadciśnienie płucne w przebiegu niewydolności lewej komory

Streszczenie

Nadciśnienie płucne jest stanem klinicznym często towarzyszącym niewydolności lewokomorowej serca. W zależności od uzyskanych pomiarów ciśnień w tętnicy płucnej oraz ciśnienia kąta zaklinowania należy wyróżnić trzy podtypy tej jednostki chorobowej — przedwłośniczkowy, pozawłośniczkowy oraz mieszany. Zjawiskiem napędzającym patomechanizm jest bierne cofanie się podniesionych ciśnień napełniania lewej komory do lewego przedsionka oraz naczyń płucnych. W zależności od stopnia zaawansowania zaburzenia u pacjentów można obserwować przebudowę naczyń płucnych oraz zaburzenia w funkcji prawej komory. Pojawienie się tych powikłań znacznie pogarsza rokowanie chorych i wiąże się z częstszą hospitalizacją oraz wyższą śmiertelnością. Prawidłowe rozpoznanie choroby jest kluczowe i powinno opierać się głównie na zebranym wywiadzie, obrazie klinicznym oraz badaniach nieinwazyjnych, jednak w niektórych przypadkach może być wskazane wykonanie zabiegów inwazyjnych w celu potwierdzenia diagnozy. Pomimo kilku badań klinicznych, do tej pory nie pojawiły się żadne zalecenia dotyczące specyficznej farmakoterapii, a jedynymi metodami leczenia pozostają interwencje chirurgiczne, kontrola stanu nawodnienia i leczenie chorób towarzyszących.
W tej pracy dokonano przeglądu aktualnych wytycznych oraz proponowanych strategii w zakresie klasyfikacji, mechanizmu, procesu diagnostycznego i możliwości terapeutycznych nadciśnienia płucnego w przebiegu niewydolności lewego serca.