Zamykanie ubytków międzyprzedsionkowych u chorych starszych

Streszczenie

Ubytek w przegrodzie międzyprzedsionkowej (ASD) stanowi około 10% wszystkich wrodzonych wad serca. Wraz z coraz większą dostępnością narzędzi diagnostycznych rośnie liczba chorych starszych, u których często przypadkowo rozpoznaje się obecność ubytku międzyprzedsionkowego. Kluczowym problemem wydaje się właściwe określenie istotności wady w starszym wieku i celowości ewentualnego leczenia. Nierzadko objawy, jakie podają chorzy, wynikają z wielu obciążających chorób towarzyszących, a nie z nieistotnej często wady. Szczegółowe badanie echokardiograficzne, uwzględniające obecność cech przeciążenia objętościowego prawego serca czy cech nadciśnienia płucnego, obiektywna ocena wydolności chorych w teście spiroergometrycznym z uwzględnieniem norm wiekowych oraz wnikliwy wywiad mogą pomóc w identyfikacji chorych, którym zamknięcie ubytku przyniesie realną korzyść. Obecnie przyjęty jest pogląd, że hemodynamicznie istotne ubytki rozpoznane u dorosłych powinny być zamykane, o ile tylko opór w naczyniach płucnych nie przekracza 6–8 j. w skali Wooda. Wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego przy określaniu wskazań do zamknięcia ubytku nie uwzględniają wieku chorych. Wyniki leczenia są najkorzystniejsze, jeśli jest ono przeprowadzone przed 25. rokiem życia. Niemniej w każdym wieku zamknięcie ubytku korzystnie wpływa na chorobowość (wydolność wysiłkową, duszność, niewydolność prawokomorową, jakość życia), szczególnie jeśli jest możliwe zamknięcie przezskórne. U pacjentów w podeszłym wieku z ASD niekwalifikującym się do zamknięcia przezskórnego należy starannie rozważyć ryzyko operacyjne. Kluczowym problemem u chorych z ASD w starszym wieku jest występowanie licznych schorzeń towarzyszących, w tym chorób wieku podeszłego. Identyfikacja wszystkich schorzeń towarzyszących, w tym choroby niedokrwiennej serca jest nieodzowna we właściwym kwalifikowaniu chorych do zamknięcia ASD. Najważniejsza w wieku podeszłym jest indywidualizacja podejścia do chorego z uwzględnieniem stanu biologicznego chorego.