Celami leczenia pacjentów z ostrą białaczką szpikową (AML) w podeszłym wieku, którzy nie kwalifikują się do intensywnej chemioterapii, są wydłużenie przeżycia oraz poprawa jakości życia, a wyniki dotychczasowego leczenia nie są satysfakcjonujące. Terapia wenetoklaksem w skojarzeniu z azacytydyną (AZA) w nowo rozpoznanej AML pozwoliła na osiągnięcie remisji u 2/3 chorych i znaczne wydłużenie mediany przeżycia całkowitego. Terapia ta jest coraz częściej stosowana w praktyce klinicznej i wyznacza nowe standardy postępowania. Stosowanie wenetoklaksu u chorych z AML wymaga znajomości zasad leczenia oraz indywidualizacji terapii. W niniejszym przeglądzie podsumowano najważniejsze elementy praktyki klinicznej stosowania wenetoklaksu w skojarzeniu z AZA dotyczące schematu dawkowania, postępowania w przypadku cytopenii występujących w trakcie terapii oraz dostosowywania leczenia w sytuacji ryzyka wystąpienia interakcji międzylekowych. Leczenie wenetoklaksem może powodować ryzyko wystąpienia zespołu lizy guza (TLS), dlatego konieczne jest stopniowe zwiększanie dawki, stosowanie profilaktyki TLS oraz ograniczenie liczby leukocytów w momencie wdrażania leczenia. Choć cytopenie występujące w trakcie terapii wenetoklaksem dotyczą większości pacjentów, to nie zaleca się modyfikowania dawkowania, zanim nie nastąpi remisja choroby. Po osiągnięciu remisji choroby w przypadku toksyczności hematologicznej rekomenduje się odroczenie kolejnego cyklu leczenia, a następnie skrócenie czasu stosowania leku, z utrzymaniem zalecanej dawki. Znajomość interakcji międzylekowych wenetoklaksu jest niezbędna do osiągnięcia skuteczności oraz bezpieczeństwa terapii. Kluczowe jest rozważenie zasadności stosowania niektórych leków, takich jak na przykład pochodne azolowe stosowane w profilaktyce inwazyjnych zakażeń grzybiczych oraz znajomość schematów dostosowania dawkowania wenetoklaksu. Szczegółowa znajomość powyższych aspektów terapii jest niezbędna, aby zapewnić ciągłość, bezpieczeństwo i skuteczność stosowania połączenia wenetoklaksu i AZA.