Rola diety w terapii tocznia rumieniowatego układowego

Streszczenie

Toczeń rumieniowaty układowy (SLE) jest chorobą autoimmunologiczną, której częstość występowania rośnie. Z aktywnością SLE oraz samopoczuciem chorych może się wiązać dieta. Składnikiem odżywczym o najlepiej udokumentowanym działaniu w tym zakresie są kwasy omega-3. Wykazano, że ich suplementacja zmniejsza aktywność choroby. Uzupełnienie niedoborów witaminy D u chorych z SLE redukuje uczucie zmęczenia oraz odgrywa istotną rolę w prewencji osteoporozy. Ogromne znaczenie ma również utrzymanie prawidłowej masy ciała. Redukcja nadmiernej masy ciała wiąże się z niższym ryzykiem powikłań i zmniejsza uczucie zmęczenia. Dlatego chorzy z SLE powinni stosować zbilansowaną kalorycznie dietę, bogatą w warzywa i owoce oraz opierającą się na zasadach diety śródziemnomorskiej. Chorzy z powikłaniami, takimi jak choroby układu sercowo-naczyniowego, toczniowe zapalenie nerek prowadzące do ich przewlekłej niewydolności oraz osteoporoza, stanowią grupę, która wymaga szczególnej opieki dietetyka. Niestety, rolę interwencji dietetycznej w tych grupach chorych oceniano w niewielu badaniach. Strategie postępowania dietetycznego w SLE ograniczają się zatem do ogólnych wytycznych dotyczących modyfikacji czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego oraz suplementacji witaminy D i wapnia w celu zmniejszenia ryzyka osteoporozy. Dopóki nie pojawią się szczegółowe zalecenia dietetyczne dla chorych z SLE, zasadne jest stosowanie ogólnych rekomendacji dotyczących profilaktyki chorób układu sercowo-naczyniowego, dyslipidemii, osteoporozy i zapobiegania progresji przewlekłej choroby nerek.