Aterogenna dyslipidemia — problem kliniczny

Streszczenie

Złożone zaburzenia lipidowe, charakteryzujące się zwiększonym stężeniem triglicerydów, małym stężeniem cholesterolu frakcji HDL i obecnością małych gęstych lipoprotein o niskiej gęstości (LDL), określa się mianem aterogennej dyslipidemii. Wyniki badań obserwacyjnych i klinicznych wykazały, że te nieprawidłowości ściśle łączą się ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych, nawet u pacjentów, którzy osiągnęli docelowe stężenie cholesterolu frakcji LDL w następstwie terapii statyną. Aterogenna dyslipidemia może, przynajmniej częściowo, odpowiadać za ryzyko zwane rezydualnym. W aterogennej dyslipidemii podstawą leczenia jest zmiana stylu życia (redukcja masy ciała, zwiększenie aktywności fizycznej i inne modyfikacje dietetyczne). Jednakże dla dobrej kontroli wszystkich zaburzeń lipidowych może być potrzebna farmakoterapia statynami, fibratami, kwasem nikotynowym lub olejami rybnymi w monoterapii bądź w skojarzeniu. Chociaż preferowane leczenie skojarzone znacznie poprawia profil lipidów, to czy zmniejsza ryzyko bardziej niż monoterapia — pozostaje do ustalenia. (Forum Zaburzeń Metabolicznych 2010, tom 1, nr 3, 141–148).