Zaburzenia psychiczne a rozwój cukrzycy

Streszczenie

Choroby psychiczne w istotny sposób wpływają na długość życia pacjentów. Wykazano, że osoby chore na schizofrenię żyją krócej o około 25% w odniesieniu do zdrowej populacji. Wzrastająca liczba dowodów wskazuje na częste występowanie cukrzycy w tej grupie chorych. U pacjentów ze schizofrenią, z zaburzeniami schizoafektywnymi lub chorobami afektywnymi dwubiegunowymi nieprawidłowości w zakresie gospodarki węglowodanowej obserwuje się 2–3-krotnie częściej niż w ogólnej populacji. Ta niekorzystna tendencja prowadzi do istotnego wzrostu częstości występowania stanów przedcukrzycowych (nieprawidłowej glikemii na czczo oraz upośledzonej tolerancji glukozy), a także rozwoju pełnoobjawowej cukrzycy z jej klinicznymi konsekwencjami. Obecność zaburzeń gospodarki węglowodanowej w istotny sposób zwiększa z kolei ryzyko rozwoju powikłań sercowo- -naczyniowych. Wzrastająca ilość dowodów wskazuje na istotne miejsce stosowanej terapii przeciwpsychotycznej w złożonej patogenezie rozwoju cukrzycy typu 2 w tej grupie pacjentów. Zgodnie z zaleceniami Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego oraz Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego u każdego pacjenta przed rozpoczęciem terapii przeciwpsychotycznej oraz po 12 miesiącach leczenia należy skontrolować wartość glikemii. Dostępne rekomendacje jasno podkreślają, że u chorych obarczonych dużym ryzykiem zachorowania na cukrzycę typu 2 należy wybierać leki przeciwpsychotyczne o udowodnionym, stosunkowo najmniejszym ryzyku wywoływania zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Wśród polecanych leków o najbardziej korzystnym profilu metabolicznym w tym zakresie wymienia się: risperidon, amisulpiryd oraz aripiprazol.