Tom 1, Nr 6 (2006)
Praca badawcza (oryginalna)
Opublikowany online: 2006-10-06
Wyświetlenia strony
493
Wyświetlenia/pobrania artykułu
1977
Wartość wstępnego elektrokardiogramu w ocenie obszaru ostrego niedokrwienia w zawale ściany przedniej serca
Folia Cardiologica Excerpta 2006;1(6):333-341.
Streszczenie
Wstęp: Celem badania była ocena wartości elektrokardiogramu w analizie obszaru ostrego
niedokrwienia w zawale ściany przedniej serca, a zwłaszcza wykazanie zależności obrazu
elektrokardiograficznego od angiograficznej i echokardiograficznej lokalizacji zawału, a także
porównanie rozległości i rodzaju zmian w zapisie EKG oraz w badaniu echokardiograficznym
ze stężeniem biochemicznych markerów martwicy mięśnia sercowego.
Metody: Badaniem objęto 56 pacjentów z ostrym zawałem ściany przedniej serca. U wszystkich wykonano badanie EKG, echokardiograficzne, pomiar stężenia troponiny I, aktywności CK-MB i koronarografię. W badanej grupie szczegółowo przeanalizowano dane statystyczne.
Wyniki: We wszystkich przypadkach (oprócz 1) naczyniem odpowiedzialnym za zawał była gałąź przednia zstępująca lewej tętnicy wieńcowej. Uniesienie ST w odprowadzeniach I i aVL wiązało się z proksymalnym umiejscowieniem zmiany zawałowej w gałęzi przedniej zstępującej względem gałęzi pierwszej septalnej. Wysokość uniesienia ST w odprowadzeniach I i aVL korelowała z niską frakcją wyrzutową lewej komory i wysoką maksymalną aktywnością CK-MB. U pacjentów z proksymalną lokalizacją zamknięcia lub zwężenia stwierdzono uniesienie ST w większej liczbie odprowadzeń elektrokardiogramu, średnio wyższe uniesienie ST w I, aVL, V3 i V5 oraz maksymalną aktywność CK-MB w porównaniu z pacjentami z dystalną lokalizacją zmiany. Im wyższa była suma wysokości uniesienia ST we wszystkich 12 odprowadzeniach, tym większy był obszar uszkodzenia mięśnia sercowego mierzony maksymalną aktywnością CK-MB.
Wnioski: Badanie EKG jest przydatne w ocenie obszaru ostrego niedokrwienia. Pozwala na identyfikację miejsca zwężenia lub zamknięcia tętnicy odpowiedzialnej za zawał ściany przedniej serca. Rozległość zmian elektrokardiograficznych dobrze koreluje z wielkością obszaru ostrego niedokrwienia mierzoną stężeniem biochemicznych markerów martwicy mięśnia sercowego, nieco słabiej z obrazem echokardiograficznym.
Metody: Badaniem objęto 56 pacjentów z ostrym zawałem ściany przedniej serca. U wszystkich wykonano badanie EKG, echokardiograficzne, pomiar stężenia troponiny I, aktywności CK-MB i koronarografię. W badanej grupie szczegółowo przeanalizowano dane statystyczne.
Wyniki: We wszystkich przypadkach (oprócz 1) naczyniem odpowiedzialnym za zawał była gałąź przednia zstępująca lewej tętnicy wieńcowej. Uniesienie ST w odprowadzeniach I i aVL wiązało się z proksymalnym umiejscowieniem zmiany zawałowej w gałęzi przedniej zstępującej względem gałęzi pierwszej septalnej. Wysokość uniesienia ST w odprowadzeniach I i aVL korelowała z niską frakcją wyrzutową lewej komory i wysoką maksymalną aktywnością CK-MB. U pacjentów z proksymalną lokalizacją zamknięcia lub zwężenia stwierdzono uniesienie ST w większej liczbie odprowadzeń elektrokardiogramu, średnio wyższe uniesienie ST w I, aVL, V3 i V5 oraz maksymalną aktywność CK-MB w porównaniu z pacjentami z dystalną lokalizacją zmiany. Im wyższa była suma wysokości uniesienia ST we wszystkich 12 odprowadzeniach, tym większy był obszar uszkodzenia mięśnia sercowego mierzony maksymalną aktywnością CK-MB.
Wnioski: Badanie EKG jest przydatne w ocenie obszaru ostrego niedokrwienia. Pozwala na identyfikację miejsca zwężenia lub zamknięcia tętnicy odpowiedzialnej za zawał ściany przedniej serca. Rozległość zmian elektrokardiograficznych dobrze koreluje z wielkością obszaru ostrego niedokrwienia mierzoną stężeniem biochemicznych markerów martwicy mięśnia sercowego, nieco słabiej z obrazem echokardiograficznym.
Słowa kluczowe: elektrokardiogramzawał ściany przedniejuniesienie odcinka STbiochemiczne markery martwicy mięśnia sercowego
