8 Roczne doświadczenia własne w stosowaniu brachyterapii pulsacyjnej (PDR)

Abstract

Cel pracy

Przedstawiono roczne doświadczenia własne w stosowaniu brachyterapii (BT) pulsacyjnej (PDR) u chorych na nowotwory złośliwe.

Materiał i metody

W okresie od 03.1999 do 06.2000 brachyterapię pulsacyjną zastosowano u 112 chorych z następującymi lokalizacjami zmian nowotworowych: drzewo oskrzelowe (21 chorych), przełyk (34 chorych), pierś (20 chorych), narząd rodny (16 chorych), przewód pokarmowy (6 chorych), rejon głowy i szyi (8 chorych), mózg (5 chorych) oraz cewka moczowa (2 chorych). W 36 przypadkach brachyterapia PDR stanowiła element leczenia radykalnego, u 76 chorych była stosowana jako leczenie paliatywne. U 5 chorych PDR stosowano w obszarze uprzednio napromienianym śródjamowo i/lub wiązką zewnętrzną. Stosowano aparat PDR firmy Nucletron, zawierający żródło Ir192 o aktywności nominalnej 1 Ci. Podczas leczenia stosowano dawki od 6 Gy do 70 Gy, podawane w pulsach powtarzanych co 1 godzinę, jednorazowo lub podczas kolejnych, cotygodniowych aplikacji. Moc dawki wynosia 0.5–1 Gy/ puls/godzinę w przypadkach leczonych radykalnie i napromienianych powtórnie, oraz 1–4 Gy/puls/godzinę lub 6 Gy w jednej aplikacji, u chorych leczonych paliatywnie. Stosowano indywidualne plany leczenia opracowane za pomocą komputerowego systemu planowania leczenia (PLATO). W przypadkach chorych na raka oskrzela i przełyku, leczonych paliatywnie, wykorzystywano własne standardy rozkładu dawki.

Wyniki

Tolerancja leczenia BT PDR była bardzo dobra, również u chorych leczonych przez okres kilku dni. U 1 chorego na raka przefyku nie zastosowano kolejnej aplikacji z uwagi na wystąpienie objawów sugerujących popromienne zapalenie przełyku. U większości chorych z objawami choroby nowotworowej leczonych paliatywnie uzyskano poprawę subiektywną.

Nie stwierdzono nawrotu nowotworu u chorych napromienianych radykalnie, jakkolwiek względnie krótki okres obserwacji większości chorych nie pozwala na wyciągnięcie ostatecznych wniosków.

Wnioski

BT PDR pozwala na zastosowanie leczenia śródjamowego i sródtkankowego niemal we wszystkich lokalizacjach zmian nowotwotowych Poprzez zastosowanie różnych metod optymalizacji dawki oraz względnie szerokiego zakresu mocy dawki w pulsie, metoda ta pozwala na optymalny dobór sposobu leczenia u poszczegó1nych chorych.