Objętość guza pierwotnego jest uznanym ilościowym wskaźnikiem prognostycznym dla prawdopodobieństwa miejscowego wyleczenia nowotworu w radioterapii (P) i dla ryzyka wystąpienia przerzutów. Większość opracowań klinicznych nie uwzględnia jednak tego wskaźnika, gdyż w rutynowym postępowaniu diagnostyczno – terapeutycznym rejestrowany zwykle jest stopień zawansowania klinicznego nowotworu wg TNM lub FIGO, a nie przestrzenne wymiary guza. W bieżącym opracowaniu wykazano, że objętość guza (której odpowiada obszar GTV-Gross Tumor Volume), może być rutynowo mierzona w oparciu o dane przesyłane z Pracowni Tomografii Komputerowej do Pracowni Planowania Leczenia. Metoda ta nie wymaga dodatkowych nakładów finansowych i zabiera niewiele czasu, gdyż objętość można mierzyć przy okazji wyznaczania GTV. Przedstawiane dane dokumentują, że w grupie chorych z określonym stopniem zaawansowania klinicznego guza pierwotnego T (np. T₃) istnieją ogromne (nawet 100-krotne) różnice w objętości guzów u poszczególnych chorych. Wstępne wyniki pracy wskazują też, że precyzja pomiarów objętości guzów w oparciu o dane z nowoczesnego systemu planowania leczenia jest w większości przypadków wystarczająca dla prawidłowej oceny P i R u poszczególnych chorych. Zdaniem autora, rutynowe pomiary objętości guza pierwotnego powinny być włączone do standardu diagnostycznego, niezależnie od oceny stopnia zaawansowania klinicznego nowotworu wg TNM, czy też innych, arbitralnie przyjętych skal.