50 Odczyny popromienne w tkance płucnej po napromienianiu techniką płaszcza górnego chorych na nowotwory układu chłonnego

Abstract

Zastosowanie techniki płaszczowej (płaszcz górny) w leczeniu nowotworów układu chłonnego wymaga podania dawki ok. 40 Gy na obszar tkanki płucnej bezpośrednio graniczący ze śródpiersiem, bocznymi ścianami klatki piersiowej, oraz okolice szczytów płuc. Powstający w wyniku napromieniania ostry odczyn promienny w tkance płucnej przejawia się procesami zapalnymi miąższu płuc i opłucnej powodując dolegliwości w postaci suchego kaszlu, Bólu w klatce piersiowej, niewielkiej duszności wysiłkowej. W leczeniu stosuje się leki objawowe, a w przypadkach ostrych wysokie dawki hormonów steroidowych. Późne powikłania popromienne pojawiają się w postaci zwłóknienia płuc i opłucnej powodując zmniejszenie powierzchni oddechowej, upośledzenie dyfuzji tlenu i dwutlenku węgla przez ścianę pęcherzyków płucnych, zaburzenia wentylacji płuc. Zmiany te mają charakter subkliniczny wyjątkowo powodując dolegliwości wymagające leczenia.

W pracy przedstawiono mechanizm powstawania wczesnych i późnych odczynów popromiennych w płucach i zachodzące zmiany morfologiczne wywołane napromienianiem i skojarzonym leczeniem chemicznym. W oparciu o wybrane doniesienia kliniczne i materiał wstępny z pomiarów spirometrycznych wykonywanych w RCO w Bydgoszczy przedstawiono wyniki badań układu oddechowego u pacjentów z przeżyciami długoletnimi w tym u chorych napromienianych w dzieciństwie.