49 Rozwój chłoniaka nieziarniczego w przebiegu choroby autoimmunologicznej. Opis pięciu przypadków

Abstract

Przedstawiono rozwój chłoniaka nieziarniczego w grupie pięciu chorych (3 kobiety, 2 mężczyzn) leczonych z powodu choroby autoimmunologicznej: zespołu Sjogrena, choroby Gravesa-Basedowa, zapalenia stawów, tocznia rumieniowatego.

Chłoniaki rozwinęły się w czasie od 2 do 28 lat po rozpoznaniu choroby autoimmunologicznej. Wszystkie wykazywały wysoki stopień złośliwości (chłoniaki zbudowane z dużych komórek – 3 chorych, chłoniak Lennerta – 2 chorych). W leczeniu chłoniaków stosowano chemioterapię (MACOP-B, POCE, ACOB, CHOP) skojarzoną z konsolidacyjną radioterapią (4 chorych) lub samodzielną radioterapię (1 chora).

U wszystkich chorych uzyskano całkowitą regresję chłoniaka nieziarniczego. W trakcie obserwacji u 2 chorych stwierdzono nawrót chłoniaka w obrębie kanału kręgowego (2 lata po leczeniu) i w węzłach okołoaortalnych i nadobojczykowych (1 rok po leczeniu). Pozostali chorzy żyją bez nawrotu chłoniaka od 43 do 48 miesięcy po zakończeniu leczenia.