Streszczenie Wstęp Artykuł dotyczy współczesnego wykorzystania filmu jako narzędzia psychoterapeutycznego. Głównym jego celem jest wykazanie wartości i przydatności filmoterapii w procesie terapeutycznym. Opracowanie prezentuje kondycję sztuki filmowej w szerszym kontekście społecznym oraz wyznaczniki czyniące film medium przydatnym w psychologicznych oddziaływaniach leczniczych. Przeprowadzono rozważania definicyjne oraz analizę wpływu, jaki poprzez różnorodne środki artystycznego wyrazu dzieło filmowe wywierać może na widza. Prześledzono i opisano także wybrane, najbardziej wyraziste tendencje we współczesnej psychoterapii, wskazując przede wszystkim zjawiska najistotniejsze z punktu widzenia samego procesu terapeutycznego oraz społecznej percepcji tej formy pomocy psychologicznej. Materiał i metody Zasadnicza część artykułu koncentruje się wokół filmoterapii. Autorzy dokonali syntetycznego przeglądu dostępnych wyników badań nad filmoterapią, korzystając z publikacji pojawiających się w różnych częściach świata. Przeprowadzono pojęciową i definicyjną analizę tego zjawiska, zaprezentowano najbardziej popularne poglądy na jej temat. W podsumowaniu zawarto wnioski oraz weryfikację przyjętej tezy. Wyniki i wnioski W drodze analizy dostępnych materiałów piśmienniczych ustalono, że filmoterapia jest coraz bardziej popularnym sposobem psychoterapeutycznego oddziaływania. Zastosowanie filmu w psychoterapii wzbudza coraz większe zainteresowanie specjalistów na całym świecie, a wyniki prowadzonych do tej pory badań zdają się wskazywać, że wykorzystanie obrazów filmowych w sesjach terapeutycznych daje pozytywne skutki lecznicze, głównie dzięki zjawisku identyfikowania się pacjenta z bohaterem oraz możliwości przepracowania określonych sytuacji trudnych. Film może być stosowany przede wszystkim jako technika uzupełniająca, wzbogacająca proces terapeutyczny. Jednocześnie jednak autorzy doszli do wniosku, że filmoterapia jest wciąż niedocenianym sposobem terapeutycznego oddziaływania i że w badaniach oraz prowadzonych dyskusjach nie są poruszane ewentualne negatywne (na przykład wtórnie traumatyzujące) skutki jego zastosowania.