Wpływ pochodnych sporyszu na powstawanie zwłóknień

Streszczenie

Pochodne sporyszu są grupą agonistów receptorów dopaminowych D₂ wprowadzoną do leczenia choroby Parkinsona w Wielkiej Brytanii w 1976 roku. Jedną z przesłanek dla rozwoju leków z tej grupy było występowanie dyskinez jako powikłania stosowania lewodopy. W ciągu czterech dekad od wprowadzenia tej grupy leków znacząco poszerzyły się wskazania do ich stosowania. Poza neurologią wykorzystuje się je w takich specjalnościach, jak: gastroenterologia, endokrynologia, kardiologia, ginekologia i położnictwo. Celem pracy jest przedstawienie problemu występowania zwłóknień u pacjentów stosujących pochodne sporyszu.