Udar mózgu jest trzecią pod względem częstości przyczyną zgonu, a w populacji osób po 60. roku życia — najważniejszą przyczyną niepełnosprawności. Udar niedokrwienny, jako najczęstszy rodzaj udaru mózgu, jest odpowiedzialny za największą liczbę zgonów i przypadków kalectwa. Mimo coraz powszechniejszej profilaktyki wtórnej udaru mózgu, nawrót tej choroby jest nadal największym zagrożeniem dla życia. Ryzyko nawrotu wynosi 1,7–4% w ciągu 30 dni po pierwszym epizodzie, 6–12% w ciągu pierwszego roku i 19–42% w ciągu kolejnych 5 lat po pierwszym udarze. Czynniki prognostyczne dla udaru nawrotowego zależą od czasu po pierwszym udarze. Można wyróżnić czynniki ryzyka wczesnego nawrotu (do 30 dni) nawrotu późnego (po 30 dniach od wyjściowego udaru). Najważniejszym czynnikiem prognostycznym wczesnego nawrotu jest prawdopodobnie etiologiczny podtyp wyjściowego udaru niedokrwiennego. Największe ryzyko wczesnego nawrotu wiąże się z udarem o etiologii zakrzepowo-zatorowej w przebiegu miażdżycy dużych naczyń, najmniejsze — z udarem zatokowym. Najważniejszym, niemodyfikowalnym czynnikiem ryzyka późnego nawrotu zawału mózgu jest prawdopodobnie zaawansowany wiek chorego. Nie ma natomiast pełnej zgodności, dotyczącej wpływu modyfikowalnych czynników na ryzyko nawrotu udaru. Wymienia się wśród nich przede wszystkim: nadciśnienie tętnicze, choroby serca, w tym — migotanie przedsionków, cukrzycę typu 2, zwężenie tętnicy szyjnej wewnętrznej, palenie tytoniu, alkoholizm, a także wypadanie płatka zastawki mitralnej, miażdżycę aorty, drożny otwór owalny. W ostatnich latach gromadzone są liczne dowody istnienia związku między późnym nawrotem udaru niedokrwiennego mózgu a czynnikami biochemicznymi, molekularnymi, infekcyjnymi, a także zaburzeniami genetycznymi.
Znajomość czynników prognostycznych nawrotowego udaru mózgu ma istotne znaczenie, ponieważ pozwala zidentyfikować pacjentów zagrożonych wysokim ryzykiem nawrotów i ewentualnie zmienić stosowaną rutynowo profilaktykę wtórną.