W II połowie XX wieku w wielu krajach nastąpił bardzo wyraźny spadek zapadalności i umieralności z powodu udaru mózgu. Stało to się możliwe dzięki poznaniu i leczeniu czynników ryzyka udaru oraz poprawie opieki nad chorymi z udarem. Obecnie w profilaktyce wtórnej udaru zwraca się uwagę na konieczność wczesnego wdrożenia profilaktyki, ponieważ ryzyko nawrotu jest największe w pierwszych tygodniach po udarze lub przemijającym napadzie niedokrwiennym (TIA, transient ischaemic attack). Wybór metody zależy od etiologii udaru (leki przeciwpłytkowe, antykoagulanty doustne czy zabiegi na tętnicach szyjnych), jednak — podobnie jak w profilaktyce pierwotnej — w pierwszym rzędzie należy eliminować czynniki ryzyka udaru. W ostatnich latach ukazało się wiele opracowań, w których określono, jacy chorzy odnoszą największe korzyści z leczenia operacyjnego tętnic szyjnych. Nadal nie jest wyjaśniona kwestia, czy angioplastyka tętnic szyjnych jest lepszą metodą niż klasyczna endarterektomia. Nie ma obecnie wątpliwości, że w ostrym okresie wszyscy chorzy powinni być leczeni na oddziałach udarowych. Na tych oddziałach także wprowadza się innowacyjne metody terapii. Tromboliza dożylna jest coraz częściej stosowaną metodą leczenia, inne metody interwencyjne ocenia się w wielu badaniach klinicznych. W procesie leczenia ważną rolę odgrywa rehabilitacja. Ocena skuteczności metod stosowanych w rehabilitacji jest przedmiotem wielu badań. Celem Narodowego Programu Profilaktyki i Leczenia Udaru Mózgu (1997–2002) było wdrożenie nowoczesnych metod postępowania w udarze mózgu w Polsce. Zadania te są obecnie kontynuowane w ramach programu POLKARD (Profilaktyka i Leczenie Chorób Układu Sercowo-Naczyniowego). Dzięki tym programom powstała w Polsce sieć oddziałów udarowych, rozpoczęto leczenie trombolityczne oraz monitorowanie zabiegów angioplastki tętnic szyjnych; poprawił się standard rehabilitacji.