Kryteria rozpoznania choroby Parkinsona nie obejmują wprawdzie tak zwanych pozaruchowych jej objawów, ale w świetle obecnej wiedzy wydaje się, że takie objawy, jak zaburzenia autonomiczne, depresja i zaburzenia poznawcze, stanowią jej integralną część. Depresja i otępienie oraz związane z nimi zaburzenia psychotyczne stanowią prawdziwe wyzwanie dla lekarza. Utrzymanie dobrej sprawności ruchowej chorego nie może odbywać się kosztem jego funkcjonowania psychicznego. W późniejszych etapach choroby, kiedy to właśnie zaburzenia poznawcze i psychotyczne pojawiają się najczęściej i ich częstość narasta wraz z czasem trwania choroby (ok. 80% chorych po 8 latach trwania choroby), powstaje zawsze dylemat, czy zmniejszyć dawki leków dopaminergicznych kosztem sprawności ruchowej, poprawiając jednocześnie funkcjonowanie psychiczne chorego. Zaburzenia poznawcze odpowiadające otępieniu dotyczą średnio 20-40% wszystkich chorych. Jest to rodzaj otępienia podkorowego, którego rozpoznanie jest trudniej postawić, a towarzysząca depresja i bradyfrenia mogą być powodem pomyłek diagnostycznych. Postępowanie z chorym z otępieniem w przebiegu choroby Parkinsona zawsze wymaga wykluczenia innych przyczyn tych zaburzeń, jak stan majaczeniowy (np. w przebiegu infekcji), krwiak podtwardówkowy (w wyniku upadku i urazu głowy) oraz działań niepożądanych leków (np. z grupy leków antycholinergicznych). Niezależnie od sporów o naturę otępienia w chorobie Parkinsona (zmiany alzheimerowskie, rozsiane ciała Lewy’ego, zmiany naczyniowe), w mózgu chorych obserwuje się deficyt cholinergiczny związany ze zwyrodnieniem jądra Meynerta. Lekiem z wyboru, o udowodnionym działaniu w otępieniu w przebiegu choroby Parkinsona, jest riwastygmina (inhibitor cholinesterazy). Natomiast w zaburzeniach psychotycznych zaleca się neuroleptyk atypowy - klozapinę, który nie pogarsza funkcji ruchowych.