Profilaktyka i leczenie odleżyn — ocena pacjentów przebywających na oddziale stacjonarnym Hospicjum im. bł. ks. J. Popiełuszki w Bydgoszczy w latach 2012–2013

Abstract

Wstęp. Celem badania była dwuletnia retrospektywna ocena pacjentów przyjmowanych na oddział stacjonarny hospicjum.

Materiały i metody. W badaniu poddano analizie 502 historie choroby pacjentów głównie pod względem odleżyn i kategoryzacji chorych przebywających na oddziale stacjonarnym w latach 2012–2013. Do kategoryzacji pacjentów stosowano trójstopniową skalę, do oceny odleżyn głównie skalę Torrance’a.

Wyniki. W latach 2012–2013 na 18 łóżek, którymi dysponuje hospicjum, pacjenci zakwalifikowani do III kategorii opieki (najcięższej — pacjent wymagający całodobowej opieki osób trzecich) stanowili ponad 16 w przeliczeniu na osobodzień. W obu analizowanych latach około 90 pacjentów rocznie wymagało leczenia odleżyn i były to głównie odleżyny III i IV stopnia. U blisko 30% pacjentów spośród tych z ranami odleżynowymi występowały więcej niż dwie udokumentowane odleżyny.

Wnioski. Zarówno ocena ryzyka odleżyny, profilaktyka pacjenta zagrożonego jej powstaniem, jak i ostatecznie leczenie to procesy trudne i złożone. Niestety, idealna skala do oceny odleżyn nie istnieje. Niezmiernie istotne jest zatem dokładne i staranne prowadzenie odpowiednio przygotowanej dokumentacji pielęgniarskiej. Tak samo ważne jest postępowanie profilaktyczne i lecznicze zmierzające do poprawy komfortu oraz jakości życia pacjentów.

Medycyna Paliatywna w Praktyce 2014; 8, 3: 91–102