Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) dotyka 6% ogólnej populacji i jest na czwartym miejscu w Stanach Zjednoczonych pod względem przyczyny zgonów. Ciężką i bardzo ciężką postać choroby lekarze rozpoznają u odpowiednio 15% i 3% chorych na POChP. Wytyczne wprowadzają pewne zalecenia dotyczące opieki nad chorymi w najcięższych stadiach choroby, czyli - według GOLD - w POChP stopnia III i IV, z przewlekłą niewydolnością oddechową.
Skuteczność stosowania wziewnych leków u bardzo ciężko chorych nie została jeszcze opisana. Systemy opieki zdrowotnej w wielu krajach refundują długotrwałą tlenoterapię u odpowiednio dobranych kandydatów. Obecnie niewiele dowodów przemawia za rutynowym stosowaniem mechanicznej wentylacji u pacjentów z hiperkapnią. Rehabilitację płucną powinno się uważać za istotny element leczenia również najciężej chorych. Jakkolwiek są dowody, że operacyjne zmniejszenie objętości płuc u wybranych chorych obniża śmiertelność oraz poprawia wydolność w czasie ćwiczeń i jakość życia, metoda ta wiąże się ze znaczną chorobowością i śmiertelnością pooperacyjną u pacjentów w najcięższych stadiach choroby. Mimo znacznego rozwoju w ciągu ostatnich 25 lat zarówno krótko-, jak i długoterminowe rezultaty przeszczepiania płuc są znacznie gorsze w porównaniu z odbiorcami innych miąższowych narządów.
Ocena odżywienia i właściwa dieta są istotną składową opieki u pacjentów z przewlekłymi chorobami układu oddechowego. Morfina może natomiast znacznie zmniejszyć duszność, nie przyspieszając przy tym zgonu. Nie udowodniono znaczącej poprawy duszności u chorych otrzymujących leki anksjolityczne w porównaniu z placebo. Uzupełniające podawanie tlenu podczas wysiłku zmniejsza duszność wysiłkową i zwiększa tolerancję wysiłku u hipoksemicznych chorych. Nieinwazyjną wentylację stosuje się w czasie opieki paliatywnej w celu zmniejszenia duszności.
Hipoksemiczni chorzy na POChP, wymagający długotrwałej tlenoterapii, mogą wykazywać zmniejszoną jakość życia związaną ze stanem zdrowia, pogorszenie funkcji poznawczych oraz depresję. Tylko niewielki odsetek chorych na ciężką postać POChP omawia ze swoim lekarzem zagadnienia związane z końcem życia.