Przezskórne podawanie buprenorfiny jest nową formą starego leku dostępną w terapii bólu nowotworowego i nienowotworowego. Lek ten ma liczne zachęcające właściwości i okazał się skuteczny w badaniach klinicznych u chorych na nowotwory, cierpiących z powodu bólu. Autorzy niniejszej pracy przeprowadzili badanie dotyczące stosowania buprenorfiny w plastrach przez okres 1 roku. Do badania włączono 58 chorych (67 okresów hospitalizacji), analizowano ich historie chorób i karty leków. Chorzy niestosujący wcześniej opioidów zaczynali od dawki 5 lub 10 μg/h. Średnia dawka buprenorfiny wynosiła 22,3 μg/h [95% CI: 16-28,6], zwiększana w 8. dniu do 25,4 μg/h (95% CI: 18,6-32), aż do ostatecznej dawki 31,3 μg/h (95% CI: 20,9-41,6) w ostatnim, 19. dniu leczenia (95% CI: 14,5-23,5). Łączny wzrost dawki wynosił średnio 2% dziennie. Około połowa chorych wymagała, oprócz stosowania buprenorfiny, podania innych opioidów o powolnym lub natychmiastowym uwalnianiu - zwykle były to morfina lub oksykodon. Zamiana z morfiny, oksykodonu czy fentanylu na buprenorfinę przebiegała bez problemów u wszystkich chorych. Wykazano nieistotny statystycznie spadek zużycia morfiny czy oksykodonu przy zamianie na buprenorfinę, w przeliczeniu na ekwiwalenty doustnej morfiny. W przypadku fentanylu dawka liczona jako ekwiwalenty doustnej morfiny była istotnie mniejsza (p = 0,0039) po zamianie na buprenorfinę. Nie stwierdzono antagonistycznych działań między lekami. Podsumowując, buprenorfina w plastrach wydaje się skuteczna w terapii bólu nowotworowego, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym z innymi opioidami. Zamiana z fentanylu może być alternatywą dla osiągnięcia lepszej kontroli bólu ze znacznie mniejszą toksycznością - zagadnienie to powinno być dokładniej zbadane.
Medycyna Paliatywna w Praktyce 2010; 4, 3: 99-104