W ciągu ostatnich kilku lat, po długotrwałym braku postępu w farmakoterapii potrójnie ujemnego raka piersi (TNBC, triple negative breast cancer), zarejestrowano kilka nowych leków „celowanych” (pembrolizumab, olaparyb, talazoparyb, sacytuzumab gowitekan, trastuzumab derukstekan) do stosowania w terapii pacjentów z tym nowotworem. U chorych na wczesnego TNBC z guzem wielkości do 2 cm bez przerzutów do węzłów chłonnych wskazany jest pierwotny zabieg operacyjny, następnie leczenie uzupełniające. U chorych z większym miejscowym i regionalnym zaawansowaniem leczeniem z wyboru jest chemioterapia przedoperacyjna, następnie zabieg operacyjny i ewentualne leczenie uzupełniające. Leczenie uzupełniające olaparybem u chorych z mutacją germinalną BRCA1/2 wydłuża czas przeżycia wolnego od choroby inwazyjnej i przeżycia całkowitego. Dodanie pembrolizumabu do systemowego leczenia okołooperacyjnego zwiększa szansę na całkowitą odpowiedź potwierdzoną mikroskopowo (pCR) i wydłuża czas przeżycia wolnego od zdarzeń. Brakuje danych o skuteczności i bezpieczeństwie skojarzenia immunoterapii z uzupełniającym leczeniem kapecytabiną u chorych z brakiem pCR po leczeniu przedoperacyjnym, a także z olaparybem u nosicielek mutacji BRCA1/2. 

U chorych z zaawansowanym TNBC standardem jest leczenie systemowe. U nosicielek mutacji germinalnej BRCA1/2 inhibitory PARP (olaparyb, talazoparyb) w porównaniu z chemioterapią zwiększają szansę od uzyskanie odpowiedzi i wydłużają czas przeżycia wolnego od progresji. 

U chorych z ekspresją PD-L1 dodanie pembrolizumabu do chemioterapii w pierwszej linii leczenia zwiększa szansę na uzyskanie odpowiedzi i wydłuża życie. Sacytuzumab gowitekan w porównaniu z chemioterapią zwiększa odsetek odpowiedzi i wydłuża życie. Trastuzumab derukstekan jest wskazany u chorych z małą ekspresją HER2 i jest u nich skuteczniejszy niż chemioterapia. Pembrolizumab, talazoparyb i sacytuzumab gowitekan są w Polsce refundowane ze środków publicznych.