U chorych na raka piersi z nadmierną ekspresją HER2 standardem leczenia przedoperacyjnego jest skojarzenie wielolekowej chemioterapii z trastuzumabem (T) lub trastuzumabem i pertuzumabem (TP). W Polsce T jest finansowany w ramach programu lekowego Ministerstwa Zdrowia u chorych, u których guz piersi jest większy niż 1 cm niezależnie od stanu węzłów chłonnych, a TP u chorych z guzem większym niż 2 cm z towarzyszącymi zajęciem węzłów chłonnych lub brakiem ekspresji receptorów hormonalnych. Program lekowy nie precyzuje, z jakim schematem chemioterapii należy skojarzyć leki anty-HER2, zatem w praktyce możliwy jest wybór między klasycznym leczeniem sekwencyjnym z zastosowaniem antracykliny i taksoidu w skojarzeniu z trastuzumabem lub podwójną blokadą (najczęściej 4 × AC → 12 × paklitaksel/4 × docetaksel + T/TP) albo docetakselem z karboplatyną w skojarzeniu z trastuzumabem (TCH) lub podwójną blokadą (TCHP). Aktualne zalecenia National Comprehensive Cancer Network (NCCN) preferują chemioterapię niezawierającą antracykliny, co jest uzasadniane mniejszą toksycznością takiego leczenia, szczególnie względem serca. We współczesnych badaniach klinicznych oceniających skuteczność chemioterapii przedoperacyjnej zwykle pierwszorzędowym punktem końcowym jest całkowita odpowiedź potwierdzona miroskopowo (pCR), która stała się surogatem skuteczności leczenia. To doprowadziło do stosowania wielolekowej chemioterapii skojarzonej z podwójną blokadą HER2 (eskalacja terapii) z chęcią zwiększenia szansy na pCR nawet u pacjentek ze względnie małym ryzykiem nawrotu. Celem pracy jest przedstawienie aktualnej wiedzy opartej na faktach dotyczącej korzyści wynikającej ze stosowania wielolekowej chemioterapii zawierającej lub nie antracyklinę w skojarzeniu z trastuzumabem lub podwójną blokadą HER2.