Wstęp. Wybór rodzaju leczenia uzupełniającego chorych na raka endometrium z grupy wysokiego ryzyka jest ciągle przedmiotem dyskusji. W praktyce klinicznej często stosuje się tak zwany schemat „kanapkowy”, polegający na napromienianiu miednicy wiązką zewnętrzną pomiędzy dwoma cyklami chemioterapii z użyciem karboplatyny i paklitakselu (ChT–RT–ChT). Postępowanie to nie zostało jednak ocenione w badaniach klinicznych z randomizacją z udziałem chorych na raka endometrium. Dotychczas opublikowano stosunkowo niewiele danych dotyczących toksyczności, tolerancji i skuteczności tego schematu terapii. W niniejszym badaniu przedstawiono doświadczenia ośrodka autorów w stosowaniu schematu ChT–RT–ChT u chorych na miejscowo zaawansowanego raka endometrium. Szczególną uwagę zwrócono na toksyczność leczenia oraz odsetek chorych, które zakończyły zaplanowaną terapię. 

Materiał i metody. Dokonano przeglądu dokumentacji medycznej kolejnych chorych, u których oceniono chirurgicznie stopień zaawansowania klinicznego raka endometrium w ośrodku akademickim III stopnia referencyjności w latach 2010–2017. U wszystkich chorych stosowano schemat ChT–RT–ChT w ramach leczenia adiuwantowego. Odnotowano czas przeżycia wolnego od progresji choroby i przeżycia całkowitego od dnia przeprowadzenia operacji. Dane dotyczące toksyczności uzyskano z dokumentacji medycznej, a stopień nasilenia działań niepożądanych oceniano według Common Terminology for Adverse Events Criteria (wersja 3.0). 

Wyniki. Do badania włączono 38 chorych na histologicznie potwierdzonego raka endometrium w I–IV stadium zaawansowania klinicznego. Łącznie 84% chorych otrzymało wszystkie 6 zaplanowanych cykli chemioterapii, a 92% chorych ukończyło co najmniej 4 cykle. Skumulowana częstość występowania toksyczności hematologicznych 3.–4. stopnia wyniosła 55%. U 2 (5,1%) chorych pierwszym objawem niepowodzenia leczenia był nawrót miejscowo- regionalny, natomiast u 8 (21%) chorych pierwszy nawrót choroby miał charakter przerzutów odległych. Odsetki 2-letnich przeżyć całkowitych oraz przeżyć wolnych od progresji choroby wyniosły odpowiednio 76% i 77%. 

Wnioski. Uzyskane wyniki sugerują, że podawanie skojarzonej chemio-radioterapii adiuwantowej w ramach schematu „kanapkowego” wiąże się z występowaniem akceptowalnej toksyczności oraz zadowalającym odsetkiem chorych, które ukończyły zaplanowane leczenie.