Wstęp. Mutacja V600E genu BRAF (BRAFmt) w przerzutowym raku jelita grubego (mCRC) wiąże się z gorszym rokowaniem w porównaniu z wariantem prawidłowym (BRAFwt). Celem pracy była ocena skuteczności bewacyzumabu (BEVA) lub chemioterapii (ChT) w II i dalszych liniach leczenia mCRC z BRAFmt.

Materiał i metody. Przegląd systematyczny objął bazy MEDLINE/PubMed, Embase i Cochrane CENTRAL oraz piśmiennictwo odnalezionych publikacji. 

Wyniki. Do analizy włączono 6 badań: MOMA (BEVA ± ChT), umożliwiające ograniczoną ocenę przeżycia całkowitego (OS), WJOG 6210G (BEVA + FOLFIRI), RAISE i 20050181 (FOLFIRI), PICCOLO oraz Spindler 2013 (irynotekan w monoterapii). Żadna z prób nie była nakierowana na ocenę skuteczności terapii w populacji BRAFmt, a dostępne wyniki pochodziły z ograniczonych analiz w nielicznych podgrupach (kilku lub kilkudziesięciu chorych), czasami obejmujących także mutacje RAS (RASmt). Odnalezione badania nie umożliwiały porównawczej oceny BEVA ± ChT vs. ChT lub różnych ChT w obrębie BRAFmt. 

Hazard względny (HR) OS dla porównania BRAFmt i BRAFwt wyniósł 1,52 (95% CI: 0,79–2,89), a różnica median — 12,1 miesiąca (odpowiednio, 19,2 vs. 31,3 miesiąca) w przypadku BEVA (MOMA); w WJOG 6210G mediana OS była o 7,9 miesiąca mniejsza u chorych BRAFmt lub RASmt, a mediana czasu przeżycia wolnego od progresji (PFS) o 3,0 miesiące. W przypadku zastosowania ChT u pacjentów BRAFmt mediany PFS były mniejsze o 12–67% (HR w zakresie 1,01–5,3), a OS o 34–73% (HR w zakresie 1,05–5,00). 

Wnioski. Ze względu na ograniczone dane wnioskowanie dotyczące dalszych linii leczenia mCRC z BRAFmt jest obarczone dużą niepewnością. Dane dostępne spójnie wskazują na mniejszą skuteczność BEVA ± ChT i ChT w guzach BRAFmt w porównaniu z BRAFwt. Nadzieję na poprawę wyników w tej populacji może przynieść skojarzenie leków anty-EGFR z inhibitorami BRAF/MEK.