Chora z niedowładem kończyn dolnych, gorączką i leukocytozą: infekcja to nie wszystko

Streszczenie

Pięćdziesięcioczteroletnia chora z otyłością i wywiadem rozszczepu kręgosłupa została przyjęta do szpitala z powodu złego samopoczucia oraz gorączki, którym towarzyszyły leukocytoza, trombocytoza oraz hiperkalcemia. Ze względu na neurogenną dysfunkcję pęcherza moczowego chora miała założony stały cewnik nadłonowy. W ramach diagnostyki, z powodu podejrzenia zapalenia kości i szpiku, wykonano badanie rezonansu magnetycznego (MRI) miednicy, w którym uwidoczniono obecność guza pęcherza moczowego, zajmującego kanał przetoki nadpęcherzowej. W toku dalszej diagnostyki potwierdzono rozpoznanie raka płaskonabłonkowego pęcherza moczowego, z wtórnym zespołem paranowotworowym spowodowanym nadmierną sekrecją peptydu PTH-podobnego oraz cytokin. Mimo zastosowanej radioterapii chora zmarła po 2 miesiącach od ustalenia rozpoznania. Rak płaskonabłonkowy pęcherza moczowego występuje rzadko w krajach uprzemysłowionych. Rokowanie w przypadku niekwalifikującego się do resekcji lub przerzutowego raka płaskonabłonkowego pęcherza moczowego jest niekorzystne, głównie ze względu na wysoką oporność tego nowotworu na chemioterapię. Jednoczesna radiochemioterapia jest alternatywną opcją postępowania dla chorych z miejscowo zaawansowanym rakiem płaskonabłonkowym pęcherza moczowego niekwalifikującym się do resekcji, choć brakuje dowodów naukowych oceniających skuteczność takiego leczenia. Niekorzystne rokowanie zmusza do refleksji nad wartością badań przesiewowych w przypadkach wysokiego ryzyka, takich jak chorzy z niedowładem kończyn dolnych lub neurogenną dysfunkcją pęcherza. Niemniej brakuje danych pozwalających określić optymalny czas rozpoczęcia obserwacji oraz częstotliwość dalszych badań kontrolnych.