Możliwości i perspektywy leczenia ortopedycznego zmian stawowych związanych z wrodzonym niedoborem czynników krzepnięcia

Streszczenie

Nawracające wylewy krwi do stawów w przebiegu wrodzonych osoczowych skaz krwotocznych nieuchronnie prowadzą do uszkodzenia stawów, a co za tym idzie — do znacznego upośledzenia ich funkcji i ostatecznie do kalectwa. W patogenezie uszkodzenia stawów główną rolę odgrywa bezpośredni toksyczny wpływ krwi, a szczególnie jonów żelaza, na chrząstkę stawową oraz przerost błony maziowej. Największe znaczenie w przeciwdziałaniu artropatii ma profilaktyka z wykorzystaniem koncentratów niedoborowych czynników krzepnięcia. Leczenie nieoperacyjne obecnej już artropatii polega na rehabilitacji. Jeżeli doszło do znacznego przerostu błony maziowej, częstość krwawień dostawowych może zmniejszyć synowektomia izotopowa. Jeśli destrukcja zajętych stawów jest zaawansowana, pozostaje leczenie operacyjne. W przypadku stawu kolanowego i biodrowego najczęściej polega ono na alloplastyce stawu. Jeśli chodzi o stawy skokowo-goleniowe, zwykle wykonuje się usztywnienie stawów, jednak próbuje się również wykonywać alloplastykę stawu skokowo-goleniowego. Staw łokciowy rzadko poddaje się leczeniu operacyjnemu; na ogół sprowadza się ono do resekcji przerośniętej głowy kości promieniowej połączonej z synowektomią. Podejmowane są też próby zastosowania alloplastyki. Wyniki alloplastyk stawów u pacjentów z osoczowymi skazami krwotocznymi są nadal gorsze niż u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową. Nowoczesne metody rekonstrukcji chrząstki oparte na stymulacji szpiku kostnego i inżynierii tkankowej nie okazały się jak dotąd skuteczne w leczeniu artropatii hemofilowej.