Zaburzenia rytmu serca, a w tym migotanie przedsionków, występują znacząco częściej u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, szczególnie w jej schyłkowej fazie. Opieka nad pacjentem z niewydolnością nerek oraz migotaniem przedsionków stanowi dla lekarza duże wyzwanie. Charakter tych chorób oraz ich naturalny przebieg nastręczają wielu problemów w codziennej praktyce klinicznej. Niestety leczenie opiera się głównie na intuicji i doświadczeniu lekarza, wymaga wielkiej rozwagi i pokory. Postępowanie w przypadku wystąpienia tych zaburzeń nie jest oparte na algorytmach czy wytycznych międzynarodowych towarzystw naukowych. Brakuje też dużych, randomizowanych badań klinicznych, oceniających bezpieczeństwo i skuteczność poszczególnych metod leczniczych w tej grupie chorych. Odrębne postępowanie wynika z upośledzonej czynności nerek i wymaga indywidualnego podejścia zarówno podczas leczenia farmakologicznego (leczenie antyarytmiczne i przeciwzakrzepowe), jak i zabiegowego (ablacja). Zmieniona farmakokinetyka leków - zwłaszcza obniżony metabolizmem - zwiększa częstość ich toksycznego działania, w tym wpływu proarytmicznego w przypadku leków antyarytmicznych oraz krwotocznego w przypadku leków przeciwzakrzepowych. Spiralna tomografia komputerowa (sCT) lewego przedsionka (LA), ujść żył płucnych (PVs), tętnic wieńcowych oraz koronarografia to badania szczegółowo obrazujące anatomię powyższych struktur. Badanie sCT jest niezbędne przed ablacją podłoża migotania przedsionków, ale wymaga dożylnego podania kontrastu, co może wiązać się z rozwinięciem lub pogorszeniem dotychczas istniejącej dysfunkcji nerek (nefropatia pokontrastowa). Wyjściowo upośledzona czynność nerek, przejawiająca się podwyższoną kreatyninemią i/lub zmniejszonym wskaźnikiem przesączania kłębuszkowego (GFR) i/lub inne nieprawidłowości czynnościowe lub morfologiczne nerek, zwiększają ryzyko wystąpienia nefropatii pokontrastowej. Nakazuje to odpowiednio wczesną identyfikację tych pacjentów i optymalne przygotowanie do badania z użyciem środków kontrastowych. Przygotowanie opiera się w przede wszystkim na odpowiednim nawodnieniu pacjenta, gdyż do dzisiaj brakuje skutecznej substancji o udowodnionym działaniu cytoprotekcyjnym, która zapobiega uszkodzeniu cewek nerkowych.