Wstęp. Poprawa funkcjonalnej sprawności w celu utrzymania przydatności społecznej jest jednym z głównych celów współczesnej rehabilitacji, w tym kardiologicznej. Przesłanka ta mobilizuje do poszukiwania możliwie najpełniejszych programów treningowych sprzyjających nie tylko poprawie wydolności krążeniowo-oddechowej, ale także korzystnie wpływających na takie elementy, jak wytrzymałość siłowa, gibkość i koordynacja ruchowa.

Materiał i metody. Badania przeprowadzono w grupie 40 pacjentów poddanych rehabilitacji w okresie 3–4 tygodni po leczonym interwencyjnie ostrym zespole wieńcowym (ACS). Pacjentów kwalifikowano losowo do dwóch 20-osobowych grup: kontrolnej, w której stosowano standardową formę treningu wytrzymałościowego, i eksperymentalnej, w której w czasie treningu zastosowano dodatkowo ciężarki umieszczone na kończynach (1; 0,5 kg). Parametry sprawności fizycznej oceniono przed i po 18 sesjach rehabilitacyjnych. Badaniu poddano wyłącznie pacjentów cechujących się umiarkowanym ryzykiem rozwoju choroby serca, zgodnie z 8. wydaniem stratyfikacji ryzyka według American College of Sports Medicine.

Wyniki. Oba modele treningowe prowadzą do istotnej poprawy wydolności fizycznej ocenianej za pomocą 6-minutowej próby marszowej (z 17,25 ± 4,00 do 20,05 ± 5,13 w grupie objętej treningiem standardowym oraz 20,85 ± 4,32 do 24,84 ± 4,75 w grupie, w której zastosowano elementy treningu oporowego).

Siła mięśniowa kończyn górnych i dolnych ulega istotnie większej poprawie w grupie pacjentów ćwiczących z dodatkowym obciążeniem. Wytrzymałość siłowa w obu grupach treningowych istotnie się poprawia (odpowiednio: z 21,50 ± 5,74 do 24,80 ± 7,56 oraz z 24,55 ± 5,18 do 24,80±7,56), jednak w grupie z elementami treningu oporowego wzrost jest istotnie większy (p = 0,054).

Wnioski. Trening wytrzymałościowy zmodyfikowany poprzez zastosowanie dodatkowych obciążeń kończyn u pacjentów poddanych wczesnej rehabilitacji po leczonym interwencyjnie ACS prowadzi do znamiennie większej poprawy siły i wytrzymałości siłowej.