Zatorowość płucna — przegląd metod diagnostyki obrazowej

Streszczenie

Zatorowość płucną (PE) określa się jako jedną z częstszych kardiologicznych przyczyn bezpośredniego zagrożenia życia.
O PE można mówić w przypadku mechanicznego zamknięcia światła łożyska naczyniowego najczęściej przez płynącą
z prądem krwi skrzeplinę. Na PE mogą wskazywać określone, choć nieswoiste objawy podmiotowe i przedmiotowe, w tym
należy brać pod uwagę badania laboratoryjne oraz wywiad chorobowy pacjenta. Zalecane do oceny klinicznego prawdopodobieństwa
PE są skale punktowe — Wellsa i zmodyfikowana Skala Genewska. Do badań obrazowych, pozwalających
potwierdzić lub wykluczyć PE, należą: metody z zastosowaniem promieniowania jonizującego, takie jak radiogram klatki
piersiowej, scyntygrafia płuc, tomografia emisyjna pojedynczego fotonu, angiotomografia tętnic płucnych czy klasyczna
arteriografia tętnic płucnych; badania bez użycia promieniowania jonizującego, na przykład ultrasonografia — ultrasonograficzna
próba uciskowa i echokardiografia czy obiecująca metoda, lecz jeszcze niegotowa do powszechnego stosowania
— angiografia metodą rezonansu magnetycznego. Wybór metody obrazowania zależy od dostępności określonych
badań oraz stanu klinicznego pacjenta.