Wstęp. Przerost mięśnia lewej komory (LVH) jest głównym czynnikiem ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych u pacjen- tów leczonych powtarzanymi zabiegami hemodializ (HD). Choć rutynowo wykonywany zapis elektrokardigraficzny (EKG) może pomóc w identyfikacji chorych z LVH, to jego wartość diagnostyczna wśród pacjentów poddawanych zabiegom HD pozostaje niepewna. Celem badania była weryfikacja przydatności diagnostycznej stosowanych obecnie kryteriów elektrokardiograficznych LVH w grupie pacjentów leczonych nerkozastępczo. 

Materiał i metody. Do badania włączono 90 chorych kwalifikowanych do zabiegu przeszczepienia nerki. U każdego pacjenta wykonano 12-odprowadzeniowy zapis EKG oraz przezklatkowe badanie echokardiograficzne. Z badania wyklu- czono chorych z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego rozpoznawanymi w badaniu EKG. Ostatecznie do badania włączono 76 pacjentów (21 kobiet, średni wiek 53,1 ± 14,4 roku). 

Wyniki. W badaniu echokardiograficznym LVH rozpoznano u 39 chorych (51%, 27 mężczyzn i 12 kobiet). Tylko 3 z 6 ocenianych kryteriów okazały się istotne statystycznie w diagnostyce LVH u hemodializowanych chorych. Były to: suma załamka S w odprowadzeniu V3 oraz załamka R w odprowadzeniu aVL przekraczająca 28 mm u mężczyzn i 20 mm u kobiet (pole pod krzywą [AUC] 68%, 95-proc. przedział ufności [CI] 56–80), suma załamka S w odprowadzeniu V1 oraz załamka R w odprowadzeniu V5 lub V6 przekraczająca 35 mm (AUC 63%, 95%Cl 50–76), a także suma załamka S w odprowadzeniu V2 i załamka R w odprowadzeniu V5 lub V6 przekraczająca 45 mm (AUC 63%; 95%Cl 50–75). 

Wnioski. Stosowane obecnie kryteria elektrokardiograficze LVH mają niską wartość diagnostyczną w grupie chorych hemodializowanych. Należy przeprowadzić dalsze badania w celu ustalenia nowych kryteriów elektrokardiograficznych LVH w tej grupie chorych. Wydaje się, że badanie echokardiograficzne jest najbardziej dokładne w wykrywaniu LVH i to ono powinno być obecnie wykorzystywane do diagnostyki LVH w grupie chorych poddawanych HD.