Ablacja drogi szybkiej po cząściowej ablacji dróg o wolnym przewodzeniu u chorej z uporczywym częstoskurczem węzłowym

Streszczenie

Ablacja drogi szybkiej po częściowej ablacji dróg o wolnym przewodzeniu. Przedstawiono 52-letnią chorą z napadami częstoskurczu węzłowego (AVNRT slow/fast) występującymi od dzieciństwa, u której nieskutecznie stosowano werapamil, prajmalinę i propranolol. Napady trwające od 2 do 6 godzin przerywano wstrzyknięciem werapamilu. Jeden napad wymagał elektrokardiowersji. Badanie elektrofizjologiczne ujawniło istnienie drogi szybkiej i mnogie drogi o wolnym przewodzeniu lub drogę pośrednią. Po pierwszej próbie ablacji dróg o wolnym przewodzeniu częstoskurcz wyzwalano tylko po podaniu atropiny i wyłącznie stymulacją szybką prawego przedsionka. Przez pięć miesięcy nie występowały u chorej napady arytmii, zaprzestano też stosowania leków antyarytmicznych. Z powodu nawrotu częstoskurczu wykonano kolejne EPS, stwierdzając wąską strefę wyzwalania AVNRT. Próba ablacji drogi wolnej była nieskuteczna, mimo zapisu jej sygnału i pobudzeń węzłowych podczas ARF. Wykonano ablację drogi szybkiej, wydłużając odstęp PR do 230-280 ms i niszcząc przewodzenie wsteczne w jej obrębie. Istnieje, nieokreślone dotąd, ryzyko wywołania trwałego, zaawansowanego bloku AV w wyniku ablacji drogi szybkiej u pacjenta z częściowo uszkodzoną wcześniej drogą wolną. Wykonanie takiego zabiegu u naszej chorej nie doprowadziło do wytworzenia bloku. Wskazuje to na możliwość wykorzystania tej metody u chorych z mnogimi drogami bez przerwania przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Przykład ten sugeruje ponadto, że w przypadku istnienia więcej niż jednej drogi wolnej, ablacja drogi szybkiej może być bardziej celowa i łatwiejsza.