Wszczepialny kardiowerter-defibrylator serca z elektrodą przezżylną. Doświadczenie własne

Streszczenie

Wszczepienie kardiowertera-defibrylatora u osób ze złośliwymi komorowymi zaburzeniami rytmu serca (napadowy częstoskurcz komorowy, migotanie komór) jest postępowaniem terapeutycznym, które stosuje się po wykorzystaniu wszystkich innych dostępnych sposobów leczenia.
Celem pracy jest przedstawienie własnego doświadczenia zastosowania wszczepialnych kardiowerterów-defibrylatorów z elektrodami przezżylnymi u 8 chorych (w wieku od 17 do 70 lat) z nawracającymi napadami podtrzymującego się częstoskurczu komorowego i/lub migotania komór, opornymi na farmakoterapię. Wszyscy oni (z wyjątkiem 2) przebyli reanimację. Podłożem zaburzeń rytmu serca była CAD u 5 osób (w tym 4 chorych przebyło jeden lub dwa zawały serca), u pozostałych kolejno: kardiomiopatia przerostowa, wrodzony zespół wydłużonego QT, nie ustalona etiologia. U wszystkich chorych zarejestrowano groźne komorowe zaburzenia rytmu w EKG (standardowym lub 24-godzinnym), a także u większości wywołano je w EPS. Wszystkim chorym wszczepiono kardiowerter-defibrylator Phylax 03 z jedną lub dwiema elektrodami przezżylnymi. Próg defibrylacji wynosił od 6 do 15 J (9,9 ± 4,1). W przebiegu pooperacyjnym u 1 chorego doszło do nieadekwatnego (podczas przyspieszonego rytmu zatokowego) wyładowania energii ICD. Po tygodniu od zabiegu ustalano ostateczny program ICD na podstawie EPS, próbę wysiłkową i badanie holterowskie. U osób z wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem nie obserwowano żadnych poważnych powikłań w okresie hospitalizacji.