Wpływ stymulacji jednojamowej z adaptowaną częstością (AAI-R i VVI-R) na wydolność fizyczną. Problemy związane z tą odmianą stymulacji

Streszczenie

Stymulacja z adaptowaną częstością Przebadano 30 chorych z chronotropową niewydolnością węzła zatokowego (stymulacja przedsionkowa) lub z blokiem całkowitym serca (stymulacja komorowa), którym implantowano stymulatory z adaptowaną częstotliwością i mechanicznym czujnikiem uciskowo-wibracyjnym. Ocenę wydolności fizycznej przeprowadzono na bieżni do prób wysiłkowych Case 12 firmy Marquette testem Bruce'a 2-krotnie z włączonym i wyłączonym sensorem w 7-14 dobie po zabiegu. W grupie 15 chorych z implantowanym stymulatorem AAI-R, podobnie jak w grupie 15 chorych z implantowanym stymulatorem VVI-R, włączenie sensora spowodowało istotny statystycznie przyrost częstości akcji serca na szczycie wysiłku, wydłużenie czasu trwania marszu, jak i wzrost wydolności fizycznej (w METach). Przy włączonym sensorze, główną przyczyną przerwania próby wysiłkowej było zmęczenie. Znacznie rzadziej dominowały takie objawy, jak: bóle wieńcowe, zawroty głowy, duszność bądź bóle kończyn dolnych - najczęstsze przyczyny przerwania próby przy klasycznej stymulacji przedsionkowej i komorowej. Podczas blisko 4-letniego okresu obserwacji u większości chorych zaistniała konieczność zmiany programu stymulatora (czułości sensora i wielkość reakcji) zarówno z powodu zbyt małych wysiłkowych przyspieszeń rytmu w stosunku do zaprogramowanych po zabiegu oraz nadmiernych i dokuczliwych przyspieszeń stymulacji przy poruszaniu kończyną górną (optymalny tolerowany program nie gwarantował adekwatnych reakcji sensora na wysiłek fizyczny). Implantacja stymulatora bezpośrednio na żebra z sensorem skierowanym w ich stronę powodowała niekontrolowane przyspieszenia stymulacji do zaprogramowanej wartości maksymalnej; podobne zjawisko zaobserwowano w następstwie stymulacji mięśnia piersiowego i zmusiło ono do wyłączenia funkcji "R". Przy stymulacji AAI-R obserwowano przemijające zaburzenia przewodzenia A-V: blok Io przy maksymalnych (zwykle nadmiernych) przyspieszeniach rytmu, epizody bloku IIo spowodowane terapią antyarytmiczną bądź współistniejącym zespołem zatoki szyjnej. Zaobserwowane problemy związane były m.in. własnościami rzadko już dziś stosowanego czujnika uciskowo-wibracyjnego.