Wpływ niedokrwienia mięśnia sercowego na wartość dyspersji QT u osób z chorobą wieńcową

Streszczenie

Wstęp: Dyspersja QT (QTd) jest miarą jednorodności depolaryzacji i repolaryzacji lewej komory serca. Większe wartości tego parametru obserwuje się u chorych w przebiegu choroby niedokrwiennej serca.
Cel pracy: Ocena QTd i współczynnika dyspersji QTdR% u chorych ze stabilną dusznicą bolesną (AP) oraz u chorych z ostrym epizodem wieńcowym (ACS), a także określenie ryzyka wystąpienia wydłużonej QT u tych chorych.
Materiał i metody: QTd określano w spoczynkowych elektrokardiogramach u 55 pacjentów (34–68 lat, 23 kobiety) z AP i 41 pacjentów (32–71 lat, 12 kobiet) z ACS (ostry zawał serca lub niestabilna dusznica bolesna). Do analizy statystycznej wykorzystano nieparametryczny test Manna i Whitneya dla zmiennych niesparowanych. Otrzymane wyniki przedstawiono jako wartości średnie + SD dla każdej z grup. Za pomocą regresji logistycznej określono iloraz szans (OR) z 95-procentowym przedziałem ufności (CI) wystąpienia wydłużonej QTd > 60 ms.
Wyniki: W grupie pacjentów z AP stwierdzono istotnie niższe wartości QTd niż w grupie pacjentów z ACS (58,2 + 29,6 ms vs 70,2 + 28,8 ms, p = 0,0354). Podobnie kształtowały się wartości QTdR% (7,29 + 3,77 % vs 8,61 + 3,76 %; p = 0,0736). Wartość OR wystąpienia nieprawidłowej QTd wynosił 3,16 (95% CI: 1,32–7,34; p = 0,0076) w grupie pacjentów z ACS porównywanej z pacjentami z AP.
Wnioski: Podczas ostrych epizodów wieńcowych wzrasta QTd i QTdR% oraz zwiększa się ryzyko wystąpienia patologicznej QTd. Wydłużenie QTd występujące w trakcie ostrego niedokrwienia sugeruje zwiększenie niejednorodności depolaryzacji i repolaryzacji mięśnia sercowego.