Zastosowanie elektroencefalografii w diagnostyce omdleń wazowagalnych

Streszczenie

Elektroencefalografia w diagnostyce omdleń
Wstęp: Diagnostyka omdleń wazowagalnych (VVS, vasovagal syncope) wymaga wielodyscyplinarnego podejścia. Ocenia się, że pomimo postępu wiedzy i techniki medycznej u ok. 40–50% chorych nadal nie udaje się ustalić przyczyny omdleń. Celem naszej pracy była ocena przydatności monitorowania elektroencefalograficznego (EEG) pacjenta w czasie standardowo wykonywanego testu pochyleniowego (HUTT, head-up tilt test). Ponadto chcieliśmy określić mechanizmy mózgowe podczas omdleń wazowagalnych i usystematyzować zmiany obserwowane w EEG w czasie ich wystąpienia.
Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 17 chorych (8M, 9K), w wieku 16–77 lat (34,4 ± 18,1), u których w wywiadzie stwierdzano nawracające incydenty omdleń. W czasie standardowo wykonywanego HUTT (60°/45 min), z ewentualnym użyciem 0,25 mg nitrogliceryny (60°/20 min), monitorowano zapis EEG. Test pochyleniowy poprzedzało szczegółowe badanie przedmiotowe, podmiotowe oraz badania dodatkowe w celu wykluczenia kardiologicznych, neurologicznych lub metabolicznych przyczyn omdleń.
Wyniki: U 8 (47%) pacjentów wystąpiło omdlenie wazowagalne. U 2 chorych rozpoznano kardiodepresyjny zespół wazowagalny, u 2 — wazodepresyjny, a u 4 — zespół mieszany. U wszystkich, u których w czasie HUTT wystąpiło omdlenie zarejestrowano zmiany czynności bioelektrycznej mózgu w zapisie EEG. Początkowo było to zwolnienie czynności podstawowej, następnie fale o wysokiej amplitudzie z zakresu theta (4–5 Hz) i fale delta (1,5–3 Hz) o różnym stopniu nasilenia. W żadnym z przypadków bez wystąpienia omdlenia nie zarejestrowano wyżej opisanych zmian w zapisie EEG ani czynności napadowej.
Wnioski: Podczas wystąpienia omdlenia wazowagalnego występują charakterystyczne zmiany w zapisie EEG. Monitorowanie elektroencefalograficzne w czasie testu pochyleniowego jest przydatnym badaniem w diagnostyce różnicowej omdleń.