Przydatność analizy zależności czasu QT i R–R metodą regresji liniowej w ocenie zagrożenia arytmią komorową u chorych z wrodzonym zespołem wydłużonego QT

Streszczenie

Zespół wydłużonego QT
Wstęp: Zespół wydłużonego QT (zespół LQT) jest w ostatnich latach tematem ożywionych dyskusji i wielu publikacji. Zainteresowanie to w dużej mierze wynika z faktu, iż część chorych z zespołem LQT obciążona jest wysokim ryzykiem nagłej śmierci sercowej wywołanej arytmią komorową. Identyfikacja tych chorych jest bardzo utrudniona, gdyż jak dotąd w piśmiennictwie brakuje jednoznacznych kryteriów diagnostycznych pozwalających na ocenę zagrożenia arytmią komorową. Ocenę zagrożenia w indywidualnym przypadku każdego chorego, a zatem również wybór najlepszego sposobu leczenia, komplikuje zróżnicowany i zmieniający się w czasie przebieg kliniczny choroby, nawet wśród osób pochodzących z jednej rodziny. Dlatego opracowanie wiarygodnych kryteriów oceny ryzyka arytmii komorowej opartych na możliwie nieobciążających chorego metodach diagnostycznych jest obecnie najważniejszym wyzwaniem dla lekarzy prowadzących opiekę nad pacjentami z zespołem LQT.
Cel pracy: Ocena dynamiki zmian repolaryzacji komór wraz ze zmieniającym się odstępem R–R w 24-godzinnym EKG w grupie chorych z zespołem LQT. Analizę przeprowadzono w grupie chorych z zespołem LQT, których podzielono na dwie grupy:
— grupa A — wysokiego ryzyka, w której występowały incydenty zagrażającej życiu arytmii komorowej (częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes) wymagające podjęcia czynności reanimacyjnych (n = 10);
— grupa B — o umiarkowanym ryzyku, w której nie występowały incydenty zagrażającej życiu arytmii komorowej (n = 32).
Materiał i metody: Badaniem objęto 42 osoby (30 K, 12 M, w wieku 10–58 lat, śr. 29,6  13,3 lat) z zespołem LQT. Adaptację repolaryzacji do zmieniającej się częstości akcji serca oceniano podczas 24-godzinnej rejestracji EKG. W tym celu posłużono się metodą regresji liniowej, oceniając zależność odstępu QT (od początku załamka Q do końca ramienia zstępującego załamka T) oraz odstępu QTp (od początku załamka Q do szczytu załamka T) od zmieniającego się odstępu R–R.
Wyniki: Wykazano znamiennie mniejsze nachylenie prostych regresji (QTp/R–R i QT/R–R) u kilku chorych należących do grupy wysokiego ryzyka w porównaniu z grupą B. Powyższa zależność, obrazująca niewłaściwe skracanie repolaryzacji, prawdopodobnie jest czynnikiem proarytmicznym w grupie chorych z zespołem LQT, jednak wymaga potwierdzenia w badaniach obejmujących większą liczbę chorych. Wnioski: Wydaje się, że w przyszłości pomiar zmienności długości odstępu QT u pacjentów z zespołem LQT okaże się ważnym czynnikiem prognostycznym w ocenie zagrożenia życia.