Tom 11, Nr 6 (2004)
Praca badawcza (oryginalna)
Opublikowany online: 2004-06-03
Wyświetlenia strony
552
Wyświetlenia/pobrania artykułu
660
Ultrasonograficzna ocena metod doprężania stentu wszczepionego do tętnicy wieńcowej
Folia Cardiologica Excerpta 2004;11(6):433-445.
Streszczenie
Wstęp: Celem pracy było porównanie dwóch metod doprężania stentu pod kontrolą
ultrasonograficzną w zależności od wewnętrznej struktury blaszki miażdżycowej,
jej rozkładu przestrzennego i obecności zwapnień.
Materiał i metody: U 26 pacjentów z chorobą niedokrwienną serca wszczepiono stent do tętnicy wieńcowej. Pod kontrolą ultrasonografii wewnątrzwieńcowej stenty doprężano przy użyciu dwóch metod: zastosowania większego ciśnienia (o 4 atm więcej) lub zastosowania balonu o średnicy większej o 0,5 mm. Stenty doprężano 1–4 razy w celu osiągnięcia optymalnego wyniku. W zależności od długości stentu wybierano 3–5 segmentów w jego obrębie. W 134 segmentach do doprężania stentu stosowano wyższe ciśnienie, w 32 segmentach — większy balon. Mierzono pole powierzchni przekroju poprzecznego światła stentu (SA [mm2]) oraz minimalny i maksymalny wymiar poprzeczny światła stentu (minSD, maxSD [mm]), z czego wyliczano średnią (avSD = minSD + maxSD/2). Z wartości przed i po redylatacji wyliczano przyrosty, które następnie porównywano w zależności od metody doprężenia. Blaszki miażdżycowe sklasyfikowano według kryteriów ultrasonograficznych jako: miękkie, mieszane, twarde, ze zwapnieniami i bez zwapnień, koncentryczne i ekscentryczne.
Wyniki: Po zastosowaniu wyższego ciśnienia do doprężenia stentu obserwowano większe przyrosty średniego wymiaru poprzecznego światła stentu (avSD = 0,226 mm) oraz pola powierzchni przekroju poprzecznego światła stentu (SA = 1,14 mm2) niż po użyciu większego balonu (avSD = 0,073 mm, SA = 0,662 mm2). Istotne różnice stwierdzono w blaszkach miękkich, koncentrycznych, ekscentrycznych i bez zwapnień. Skuteczność obu metod redylatacji stentu była podobna w blaszkach mieszanych, twardych i ze zwapnieniami.
Wnioski: Doprężanie stentu przy użyciu wyższego ciśnienia powoduje większe przyrosty wymiaru poprzecznego oraz pola powierzchni przekroju poprzecznego światła stentu niż w przypadku stosowania większego balonu z zastosowaniem takiego samego ciśnienia. (Folia Cardiol. 2004; 11: 433–445)
Materiał i metody: U 26 pacjentów z chorobą niedokrwienną serca wszczepiono stent do tętnicy wieńcowej. Pod kontrolą ultrasonografii wewnątrzwieńcowej stenty doprężano przy użyciu dwóch metod: zastosowania większego ciśnienia (o 4 atm więcej) lub zastosowania balonu o średnicy większej o 0,5 mm. Stenty doprężano 1–4 razy w celu osiągnięcia optymalnego wyniku. W zależności od długości stentu wybierano 3–5 segmentów w jego obrębie. W 134 segmentach do doprężania stentu stosowano wyższe ciśnienie, w 32 segmentach — większy balon. Mierzono pole powierzchni przekroju poprzecznego światła stentu (SA [mm2]) oraz minimalny i maksymalny wymiar poprzeczny światła stentu (minSD, maxSD [mm]), z czego wyliczano średnią (avSD = minSD + maxSD/2). Z wartości przed i po redylatacji wyliczano przyrosty, które następnie porównywano w zależności od metody doprężenia. Blaszki miażdżycowe sklasyfikowano według kryteriów ultrasonograficznych jako: miękkie, mieszane, twarde, ze zwapnieniami i bez zwapnień, koncentryczne i ekscentryczne.
Wyniki: Po zastosowaniu wyższego ciśnienia do doprężenia stentu obserwowano większe przyrosty średniego wymiaru poprzecznego światła stentu (avSD = 0,226 mm) oraz pola powierzchni przekroju poprzecznego światła stentu (SA = 1,14 mm2) niż po użyciu większego balonu (avSD = 0,073 mm, SA = 0,662 mm2). Istotne różnice stwierdzono w blaszkach miękkich, koncentrycznych, ekscentrycznych i bez zwapnień. Skuteczność obu metod redylatacji stentu była podobna w blaszkach mieszanych, twardych i ze zwapnieniami.
Wnioski: Doprężanie stentu przy użyciu wyższego ciśnienia powoduje większe przyrosty wymiaru poprzecznego oraz pola powierzchni przekroju poprzecznego światła stentu niż w przypadku stosowania większego balonu z zastosowaniem takiego samego ciśnienia. (Folia Cardiol. 2004; 11: 433–445)
Słowa kluczowe: ultrasonografia wewnątrzwieńcowablaszka miażdżycowastent wewnątrzwieńcowychoroba wieńcowa
