Zewnętrzna kontrapulasacja w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. Podstawy kliniczne

Streszczenie

Ze względu na coraz większą zapadalność na chorobę niedokrwienną serca oraz coraz częstsze występowanie dławicy opornej na tradycyjne formy leczenia opracowano nowe metody terapii, do których zalicza się m.in. zewnętrzną kontrapulsację (EECP).
Zasada działania EECP polega na sekwencyjnym zwiększaniu ucisku na łożysko naczyniowe kończyn dolnych, skoordynowanym z cyklem pracy serca. Po zakończeniu 35-godzinnej cyklicznej terapii zaobserwowano zmniejszenie częstości występowania dolegliwości o charakterze wieńcowym, redukcję stopnia nasilenia dławicy piersiowej w skali CCS, poprawę tolerancji wysiłku w czasie próby wysiłkowej oraz zmniejszenie hipoperfuzji mięśnia sercowego w badaniach radioizotopowych.
Efekty kliniczne leczenia za pomocą EECP sugerują celowość jej zastosowania u pacjentów z dławicą piersiową oporną na tradycyjne formy leczenia. Dalsze obserwacje mogą przyczynić się do zwiększenia liczby wskazań do przeprowadzania zabiegów zewnętrznej kontrapulsacji. (Folia Cardiol. 2004; 11: 407-413)