Tom 11, Nr 8 (2004)
Praca badawcza (oryginalna)
Opublikowany online: 2004-07-28
Wyświetlenia strony
412
Wyświetlenia/pobrania artykułu
923
Czy powtarzane niedokrwienie mięśnia sercowego uzyskiwane za pomocą interwałowej stymulacji przedsionków pozwala uruchomić i badać zjawisko adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem?
Folia Cardiologica Excerpta 2004;11(8):571-580.
Streszczenie
Wstęp: W niniejszym badaniu podjęto próbę sprawdzenia, w jakim stopniu
powtarzany interwał przezprzełykowej stymulacji serca za pomocą częstości 130
impulsów/min może być bezpiecznym i skutecznym nieinwazyjnym narzędziem badania
adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem.
Materiał i metody: Badaniem objęto 18 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (2–3 klasa wg CCS), u których 30-sekundowa stymulacja przedsionków z częstością 130/min (interwał stymulacyjny) powodowała obniżenie odcinka T o co najmniej 2 mm, w 2 lub więcej odprowadzeniach. Protokół badania obejmował powtarzane interwały z 60-sekundowymi okresami rytmu zatokowego, które umożliwiały ustąpienie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia. Interwały stymulacyjne powtarzano aż do uzyskania 50-procentowego zmniejszenia maksymalnego obniżenia odcinka stwierdzanego w pierwszym interwale stymulacyjnym, co przyjęto jako dowód uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Siłę i dynamikę adaptacyjnej ochrony przed niedokrwieniem testowano, powtarzając interwał stymulacyjny w 3., 8. i 36. min od jej uruchomienia. Na podstawie ciągłego zapisu 12-odprowadzeniowego EKG obliczano m.in. czas do wystąpienia istotnego i maksymalnego niedokrwienia, zaś po wyłączeniu stymulacji - czas do ustąpienia zmian niedokrwiennych w zapisie EKG.
Wyniki: U 15 spośród 18 badanych zwykle od 8 interwału 30-sekundowej stymulacji wystąpiło zmniejszenie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia, odpowiadające przyjętym kryteriom uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Testujące interwały stymulacyjne wykazały utrzymywanie się ochrony przez cały okres obserwacji, to jest do 36 min od jej uruchomienia.
Wniosek: U większości badanych interwałowa stymulacja przedsionków okazała się dostatecznie silnym i bezpiecznym bodźcem do uruchomienia i badania dynamiki wczesnej, adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem. (Folia Cardiol. 2004; 11: 571–580)
Materiał i metody: Badaniem objęto 18 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (2–3 klasa wg CCS), u których 30-sekundowa stymulacja przedsionków z częstością 130/min (interwał stymulacyjny) powodowała obniżenie odcinka T o co najmniej 2 mm, w 2 lub więcej odprowadzeniach. Protokół badania obejmował powtarzane interwały z 60-sekundowymi okresami rytmu zatokowego, które umożliwiały ustąpienie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia. Interwały stymulacyjne powtarzano aż do uzyskania 50-procentowego zmniejszenia maksymalnego obniżenia odcinka stwierdzanego w pierwszym interwale stymulacyjnym, co przyjęto jako dowód uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Siłę i dynamikę adaptacyjnej ochrony przed niedokrwieniem testowano, powtarzając interwał stymulacyjny w 3., 8. i 36. min od jej uruchomienia. Na podstawie ciągłego zapisu 12-odprowadzeniowego EKG obliczano m.in. czas do wystąpienia istotnego i maksymalnego niedokrwienia, zaś po wyłączeniu stymulacji - czas do ustąpienia zmian niedokrwiennych w zapisie EKG.
Wyniki: U 15 spośród 18 badanych zwykle od 8 interwału 30-sekundowej stymulacji wystąpiło zmniejszenie elektrokardiograficznych cech niedokrwienia, odpowiadające przyjętym kryteriom uruchomienia adaptacyjnej protekcji przed niedokrwieniem. Testujące interwały stymulacyjne wykazały utrzymywanie się ochrony przez cały okres obserwacji, to jest do 36 min od jej uruchomienia.
Wniosek: U większości badanych interwałowa stymulacja przedsionków okazała się dostatecznie silnym i bezpiecznym bodźcem do uruchomienia i badania dynamiki wczesnej, adaptacyjnej ochrony serca przed niedokrwieniem. (Folia Cardiol. 2004; 11: 571–580)
Słowa kluczowe: wieńcowy test stymulacyjnyadaptacyjna ochrona przed niedokrwieniem
