English Polski
Vol 12, No 1 (2005)
Original paper
Published online: 2005-01-12

open access

Page views 571
Article views/downloads 777
Get Citation

Connect on Social Media

Connect on Social Media

Zastosowanie homograftu aortalnego w leczeniu wady lewego ujścia tętniczego - doświadczenia własne

Mariusz Kuśmierczyk, Jacek Różański, Krzysztof Matlak, Katarzyna Barańska, Hanna Siudalska, Tadeusz Sitko i Piotr Hoffman
Folia Cardiologica Excerpta 2005;12(1):51-56.

Abstract

Wstęp: Zaletą homograftu aortalnego są optymalne parametry hemodynamiczne zastawki, wysoka odporność na infekcję oraz brak konieczności pooperacyjnego stosowania leków przeciwzakrzepowych. Celem pracy jest przedstawienie wyników wczesnych i średnioterminowych leczenia operacyjnego z użyciem homograftu aortalnego oraz ocena wskazań do zastosowania tej metody w klinice autorów.
Materiał i metody: W latach 1991-2004 w I Klinice Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii w Warszawie homograft aortalny wszczepiono 50 pacjentom (14 kobietom i 36 mężczyznom) w wieku 15–72 lat (śr. wiek 37,5 roku). Wskazaniem do implantacji homograftu u 33 (66%) pacjentów było infekcyjne zapalenie wsierdzia, w tym u 14 osób po uprzednim wszczepieniu sztucznej zastawki aortalnej oraz u 1 chorego po operacji metodą Rossa. U 5 (10,0%) chorych występowały przeciwwskazania do przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Homograft aortalny u 4 (8%) pacjentów wszczepiono z powodu wąskiego pierścienia aortalnego, u 2 (4%) osób podczas reoperacji zastawki aortalnej oraz u 4 (8%) młodych kobiet planujących ciążę, u których występowały przeciwwskazania do operacji metodą Rossa. Dodatkowo u 4 pacjentów skorygowano współistniejące wady wrodzone. U wszystkich chorych techniką wszczepienia homograftu była metoda root replacement.
Wyniki: W okresie okołooperacyjnym zmarło 2 (4%) pacjentów. Przyczyną zgonu była niewydolność wielonarządowa. Ponadto w okresie pozaszpitalnym zmarły 2 (4%) osoby z grzybiczym zapaleniem wsierdzia. Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 4 chorych (niewydolność serca - wysięki w jamach ciała, przejściowa niewydolność nerek), wszystkich operowano z powodu infekcyjnego zapalenia wsierdzia. Po operacji u wszystkich pacjentów homograft aortalny funkcjonował prawidłowo (niski gradient oraz śladowa lub mała niedomykalność zastawki homograftu). W obserwacji średnioterminowej wynoszącej od 3 miesięcy do 15 lat (śr. 60 miesięcy) pozostaje 46 chorych. W badaniu klinicznym i echokardiograficznym nie stwierdzono cech istotnej degeneracji homograftów. Wszystkich pacjentów zaliczono do I klasy według klasyfikacji NYHA.
Wnioski: Wszczepienie homograftu wiąże się z niskim ryzykiem okołooperacyjnym. Wyniki średnioodległe wskazują, że wszczepienie homograftu aortalnego jest dobrą metodą leczenia wad lewego ujścia tętniczego. Najczęstszym wskazaniem do wszczepienia homograftu jest infekcyjne zapalenie wsierdzia ze zmianami infekcyjnymi w pierścieniu aortalnym. (Folia Cardiol. 2005; 12: 51-56)

Article available in PDF format

View PDF (Polish) Download PDF file