Czy sposób terapii zawału serca w ostrej fazie wpływa na efekty rehabilitacji?

Streszczenie

Wstęp: Głównym sposobem postępowania w ostrym zawale serca jest udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał poprzez jak najszybsze wdrożenie leczenia trombolitycznego lub wykonanie pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA). Nadal trwają badania porównujące skuteczność obydwu metod leczenia ostrego zawału serca. Celem pracy była odpowiedź na pytanie, czy sposób terapii zawału serca (tromboliza vs. PTCA) wpływa na efekty rehabilitacji.
Materiał i metody: Badaniem objęto 50 chorych po przebytym zawale serca w wieku 50 ± 7 lat. Grupę A stanowiło 25 osób w wieku 48 ± 7 lat, leczonych w ostrej fazie zawału serca trombolitycznie, a grupę B — 25 pacjentów w wieku 52 ± 8 lat, poddanych pierwotnej PTCA. Badane grupy chorych były porównywalne pod względem wieku, płci, lokalizacji zawału, wielkości frakcji wyrzutowej i wydolności fizycznej przed przystąpieniem do rehabilitacji. Wszyscy badani odbyli cykl 16 treningów interwałowych na cykloergometrze rowerowym 3 razy w tygodniu w czasie 6 tygodni od przebytego zawału. Limit tętna treningowego wynosił 70–80% wartości tętna wysiłkowego osiągniętego w czasie próby wysiłkowej. Na początku badania i po cyklu treningów wykonano submaksymalną próbę wysiłkową na ergometrze. Ocenie poddano następujące parametry: obciążenie [W], czas trwania próby [s], wykonaną pracę [J] oraz produkt podwójny (DP) w spoczynku i w czasie wysiłku. Wyniki opracowano za pomocą testu t-Studenta. Za istotne przyjęto wartości p mniejsze lub równe 0,05.
Wyniki: Pod wpływem treningu u pacjentów z obu grup stwierdzono istotną poprawę wydolności fizycznej w zakresie uzyskanego obciążenia, czasu próby, wykonanej pracy, wartości DP. W grupie A obciążenie wzrosło ze 116 ± 18 W do 137 ± 31 W (p < 0,001), czas trwania próby wydłużył się z 552 ± 164 s do 601 ± 198 s (p < 0,05), Wykonana praca w czasie próby wzrosła z 37 260 ± 9 480 J do 45 780 ± 11 880 J (p < 0,001). W grupie B obciążenie zwiększyło się ze 129 ± 27 W do 148 ± 23 W (p < 0,01), czas trwania próby wydłużył się z 420 ± 73 s do 485 ± 75 s (p < 0,01), a wykonana praca w czasie próby wzrosła z 35 160 ± 9 960 J do 45 960 ± 11 700 J (p < 0,001). Wartości przyrostów tych parametrów między grupami nie różniły się istotnie.
Wnioski: Pod wpływem treningu interwałowego następuje istotny wzrost wydolności fizycznej, niezależnie od sposobu terapii zawału w ostrej fazie (tromboliza lub PTCA). (Folia Cardiol. 2005; 12: 377–381)