Sejsmokardiografia — nieinwazyjna metoda oceny czynności skurczowej i rozkurczowej mięśnia lewej komory w chorobie niedokrwiennej serca

Streszczenie

Wstęp: Sejsmokardiografia (SCG) jest nową nieinwazyjną metodą oceny funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej komory na podstawie długości trwania podokresów w czasie próby wysiłkowej. Dotychczas nie oceniano czasów podokresów skurczu i rozkurczu w trakcie niedokrwienia spowodowanego wysiłkiem u osób z chorobą niedokrwienną serca. Celem pracy było wykazanie przydatności badania sejsmokardiograficznego w ocenie funkcji skurczowej i rozkurczowej lewej komory u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca z cechami niedokrwienia w czasie wysiłku.
Materiał i metody: Sześćdziesięciu mężczyzn ze stabilną chorobą wieńcową po przebytym zawale serca podzielono na grupy A i B. Grupę A stanowiło 30 pacjentów w wieku 61,7 ± 6 lat z dodatnią próbą wysiłkową (ExT) oraz prawidłową frakcją wyrzutową i cechami nieprawidłowej funkcji rozkurczowej w badaniu echokardiologicznym (ECHO). Do grupy B włączono 30 pacjentów w wieku 60,1 ± 6 lat z dodatnią ExT oraz prawidłową frakcją wyrzutową i funkcją rozkurczową. U wszystkich badanych wykonano ECHO, ExT i SCG. Oceniano następujące parametry: na podstawie badania SCG - PEP, LVET, PEP/LVET, MPI, IVRT, MO-RF w spoczynku i bezpośrednio po wysiłku, na podstawie ExT - czas trwania próby, częstość rytmu serca, ciśnienie tętnicze w spoczynku i w czasie wysiłku oraz wielkość obniżenia odcinka ST w mm.
Wyniki: Sejsmokardiograficzne parametry funkcji skurczowej lewej komory w spoczynku były prawidłowe w obu grupach, co potwierdziło prawidłową funkcję skurczową w badaniu ECHO. Natomiast w czasie niedokrwienia spowodowanego wysiłkiem w grupie A stwierdzono wydłużenie PEP z 115 ± 13 do 116 ± 17 ms, skrócenie LVET z 298 ± 22 do 290 ± 26 ms, wzrost PEP/LVET z 0,39 ± 0,05 do 0,40 ± 0,08, wzrost MPI z 0,39 ± 0,1 do 0,42 ± 0,1, skrócenie MO-RF z 115 ± 39 do 85 ± 20 (p < 0,001), oraz wydłużenie IVRT z 67 ± 21 do 72 ± 21 ms, co sugerowało pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej. W grupie B w czasie niedokrwienia sprowokowanego wysiłkiem stwierdzono wydłużenie PEP z 116 ± 18 do 118 ± 15 ms, skrócenie LVET z 305 ± 25 do 294 ± 27 ms, wzrost PEP/LVET z 0,38 ± 0,07 do 0,40 ± 0,07, wzrost MPI z 0,37 ± 0,08 do 0,40 ± 0,09, wydłużenie IVRT z 59 ± 14 do 66 ± 17 oraz skrócenie MO-RF z 112 ± 39 do 85 ± 28 (p = 0,001), co sugeruje pogorszenie funkcji skurczowej i rozkurczowej pomimo prawidłowej funkcji lewej komory w spoczynku. Nie stwierdzono istotnych różnic w zakresie osiągniętego obciążenia, czasu trwania próby i podwójnego produktu. Jedynie średnie obniżenie odcinka ST na szczycie obciążenia w grupie B było istotnie większe niż w grupie A (1,7 mm vs. 1,4 mm, p = 0,027).
Wniosek: Sejsmokardiografia może być użyteczną metodą oceny funkcji skurczowej i rozkurczowej u chorych po zawale serca z cechami niedokrwienia mięśnia sercowego w czasie wysiłku.