Odstęp QTc i dyspersja odstępu QT u noworodków z zaburzeniami rytmu serca

Streszczenie

Wstęp: Celem pracy była ocena odstępu QTc i dyspersji odstępu QT (dQT) u noworodków z zaburzeniami rytmu serca.
Materiał i metody: Badaniami objęto 109 noworodków: grupa I - 56 dzieci z pobudzeniami dodatkowymi, grupa II - 35 dzieci z bradyarytmią, czyli z częstotliwością rytmu serca poniżej 80/min, oraz grupa III - 18 dzieci z tachyarytmią, czyli z częstotliwością powyżej 180/min. W poszczególnych grupach przeanalizowano QTc i dQT. Grupę kontrolną stanowiło 35 zdrowych noworodków.
Wyniki: Odstęp QTc u noworodków z zaburzeniami rytmu wynosił 0,28-0,474 s, przeciętnie 0,39 s, w tym u 8 pacjentów powyżej 0,44 s. Dyspersja QT wynosiła 10-80 ms, przeciętnie 31 ms. W grupie kontrolnej QTc wynosił 0,324–0,432 s, średnio 0,382 s; dQT: 10–30 ms, średnio 19 ms. U noworodków z zaburzeniami rytmu stwierdzono statystycznie znamiennie (p < 0,05) wyższe wartości QTc i dQT w porównaniu z grupą kontrolną, mieszczące się jednak w granicach normy. Istotnie wyższe wartości QTc i dQT rejestrowano u noworodków z arytmią i współistniejącym zapaleniem mięśnia sercowego. W dniu wypisu ze szpitala zaburzenia rytmu wykazano jedynie u 15 (14%) noworodków, natomiast po roku - u 8 (7%) dzieci, stwierdzając istotnie niższe wartości dQT w porównaniu z wynikami odnotowanymi przy przyjęciu.
Wnioski: Zaburzenia rytmu serca u noworodków mają zazwyczaj łagodny przebieg kliniczny i tendencję do samoistnego ustępowania. Wyższe wartości dyspersji QT u noworodków w pierwszych dniach życia mogą predysponować do występowania arytmii. Wyższe wartości QTc i dyspersji QT wystepują u noworodków z zapaleniem mięśnia sercowego.